XANTAR DE TRASNOS NO MAGOSTO - CACHAFEIRO
por
Cachafeiro
?pequeno, peludo como un rato e m?s feo co demo cando sae espido do inferno.
Non fala m?s que o Verbo Xido dos Arxinas, pero cando bufa conxela todo canto
hai no universo. Adoitaba recoller a neve dos montes do Cand? para almacenala
nas neveiras que ti?n nas rochas os monxes do mosteiro de Aciveiro, acoch?dose
polo ver? no fr? m?s fondo da terra. De mans pequenas, ollos de rato e
orellas de esqu?, unllas moi longas e duras como o aceiro, con dedos gordos, ?
tal a presi? que fai sobre as folerpas que chegou a conseguir cristais de
auga
perfectos, case diamantes. S?bebe augardente, aloxa ou suor de ?ua e conxela
as casta?s co bafo para ir com?doas nos meses que non vai fr?. Para cazar un
coello, ou calquera paxaro, t?alle frechas feitas con xeo ou conx?aos co
alento. Cando remataba de remexer nas neveiras de pedra dedic?ase a facer
figuras cos car?banos id?ticas ? caras de monxes e veci?s. Ten moita
habilidade no manexo de unllas e dentes.
Dunha vez que ? moita calor f?a, meteuse na coci? do mosteiro e bebeu augardente dunha botella onde antes houbo auga bendicida. ?Toleou, meu Deus! Pegou un berro que fixo eco na cambota e deixou xordo a todo aquel que estaba a menos de sesenta e nove pasos. Logo sa? disparado pola cheminea como se fose un nobelo de palla ardendo que iluminaba a noite cen metros por riba do tellado do mosteiro. Foi tal o rebumbio que armou que os frades pensaron que chegara o d? do Xu?o Final, sobre todo cando viron ardendo a coci? para estenderse as chamas do refeitorio ao cenobio. Ao final a culpa levouna o coci?iro, un veci? do lugar que non ti? moito reparo en trocar auga bendicida por aqua vitae da Ulla, xa fose branca, torrada ou de herbas. Doutra, entrou ao caladi? nunha casa de comidas de Forcarei na procura de casta?s pilongas. Como estaban ?remollo para cocer pola ma?n coa richada, ao meter a man na p? con auga conxelouna. Nin facendo lume enriba deste remollo xeado foron quen de derretelo antes dunha semana, e iso que chamaron a uns canteiros para picalo.
Anos despois, os franceses invadiron Galicia e derrubaron parte deste Versalles galego. Os veci?s aproveitaron a pedra que caeu para edificar as casas porque viv?n en cachoupas moi pequenas. O Cachafeiro fac? r?licas en xeo das pedras que ?n coller os canteiros ao d? seguinte, polo que decidiron prender fogueiras de noite onde as pedras para que este dia? non puidera facer o troque. De cando en vez, vi? Cachafeiro ? agachadas e sopraba forte para volver a conxelar a falsa pedra medio derretida, pero os veci?s ao ver unha casa coas paredes reviradas e pandeadas xa non a quer?n. Algunha vivenda estaba moi avanzada cando chegou a primavera e derreteuse.
?desaparecer as neves da Serra do Cand? Cachafeiro emigrou. Uns din que se foi cara ?Ant?tico, como quen vai tomar as augas a un balneario nunha vila de repouso, e outras testemu?s aseguran telo visto cunha botella de xenebra e falando ingl? co capit? dun barco chamado Titanic antes de afundirse. Se algu? ten a mala sorte de bater co Cachafeiro pode morrer conxelado no sitio ou, de seguro, non lle pasa o fr? en cen anos nin con manta el?trica. No Xantar de Trasnos do Souto de Demos ?o encargado de apagar o lume ao remate para que non prenda ata o ano seguinte.
Voltar ?"Xantar de trasnos no magosto" , INICIO
Voltar ?Cultura gastron?ica e etnograf? galegas, a secci? de Xavier Barreiro