"Viva Galiza Ceibe"
Ant? Avil? de Taramancos
Traio a?da fresco nos ollos o contorno da patria. Desde Teixido a Santa Trega e desde Fisterra ao Caurel, Galiza v? como nun sono a campear aqu?no teito de Europa para reclamar na s? propia voz o seu sangue espallado polo mundo, a s? xente perdida, o esforzo de tanto traballo, de tantas b?oas de raiba e de saudade, que tamen a ela a deixan orfa, escoada, valeira dos seus millores fillos. Ve?, irm?s, a nome da Terra Nai a travervos a palabra sagrada do seu amor e do seu desespero. A traveso dos tempos esta vella sofrida e abandonada que ?a nosa patria foi perdendo o froito dos seus partos, e t? a casa a medio erguer, a eira sen cercado, a onde entran as aves de rapi? para desposuila constantemente de todo canto ?seu, para desfigurala, para deixala cega nos cami?s do mundo. Cada un de v? ?unha pinga de sangue que se lle foi e que a vai deixando pouco a pouco nunha an?ia perniciosa da que non se pode recuperar.
Non pode haber unha p?ria forte e farturenta se todos os seus fillos non a
habitan. A desgracia hist?ica de non ser do noso pa? e que nos obriga a
andar polas portas do mundo t? que chegar ao seu fin. O noso povo t? que
coller as rendas do s? destino, ou vai a desaparecer do conxunto das
naci?s sa?do pola porta pequena como sa?n os escravos e os ilotas.
a p?ria consiga a plena liberdade, que a Nai forzada ao abandono volva a
acoller aos seus fillos, que todos construamos en paz os muros da nosa casa
com?, que aremos as terras, que po?mos a funcionar as f?ricas, que
ergamos as nosas mans en defensa do que nos pertenece, e que ningu? mais
te? que sa? polo mundo senon ?para gozar de hoteis de cinco estrelas e
non para limpalos etermamente e que outros os disfruten.
CARTEL DE PROPAGANDA NOS TEMPOS DA REP?LICA, 1936
Se despois do esplendor medioeval que puxo a Galiza nos cumes da cultura
univeral, as circunstancias hist?icas non nos foron prop?ias e pasamos a
ser un pobo e unha lingua dominados, as consecuencias econ?icas da
dominaci? fixeron de n? unha colonia expoliada, empobrecida polos foros e
tributos, e a?da m?s: deshabitada sistem?icamente da s? mocidade m?s
cumprida, adiestrada e obrigada para a emigraci? e para que os seus aforros
(eses cartos desditados conseguidos entre a penuria e a lonxan?) engrosasen
a Banca do Estado para beneficiar outras latitudes que nos ollaban con
desprecio e villan?. Este ir escoando ao traveso dos tempos o sangue novo e
vizoso do povo foi empobrecendo-nos cada vez m?s. Os grandes logros dos
galegos, os seus grandes triunfos de organizaci? mutual e empresarial
foron-se dando en lonixanos territ?ios, que milloraron o seu caudal e a s?
facenda ?conta do noso esforzo. Pa?es como Arxentina, Cuba ou Venezuela
fixeron as s?s modernas estructuras en base do traballo e da imaxinaci? de
milleiros de galegos transplantados que non puderan na s? terra levar a
cabo esa labor de redenci? e de progreso. Agora os que andades polos
vieiros da Europa estades a erguer coas vosas pr?ias mans a riqueza dos
pa?es que nos someten e que nos empobrecen cada d? m?s. Debaixo do mapa
dos Estados da Europa subxace a verdadeira Europa dos Pobos, que t? que
aflorar para que Europa viva en harmonia co seu pr?io ser. Adem?s de
reclamar os nosos dereitos de autodeterminaci? e vida pr?ia entre as
naci?s do mundo, temos que ser solidarios Rep?lica de m?tiples
l?guas e culturas sabedes ben que se pode conseguir es harmon? se cada
quen se respeta a s?mesmo e respeta as liberdades e a identidade dos
dem?s.
Os que vivides e traballades na Suiza tendes que ir recollendo e transmitindo a todos os galegos e aos dem?s povos da Iberia para que nos entendan, esas vivencias de xentes diferenciadas que poden conformar un conxunto pr?pero sen imposici?s e sen enfrentamentos.
Eu tam?, meus amigos, pasei vinte anos de exilio por terras de Colombia, e
sei o que costa minuto a minuto estar fora da p?ria. Sei o que ?erguer un
fogar en terra allea, e sei como o voso coraz? se arrofia de espanto de ver
como pasa o tempo sen saber cando se vai regresar. Cada d? que pasades f?a
do voso lar ?un d? que se lle rouba a unha vida plena e feliz. Sei que os
cartos que ga?des con sacrificio non pagan as horas de tristeza e lonxan?.
O voso pan ?amargue. Pero n?, que vivimos nos eidos da Terra, tampouco
podemos ser felices mentras non esteamos todos xuntos, mentras a cada casa
non cheguen os que faltan e haxa de novo lume, e risas e alegr?. Non
podemos construir a p?ria sen as vosas mans. Non podemos alcender o lume se
non brillan os vosos ollos ao calor da fogueira. Somos unha tribo dispersa
que non ser?feliz at?que se atope enteira e reunida.
A Nosa p?ria cimenta-se no pasado para ollar de cara o futuro coa nosa propia
visi?, cos nosos pr?ios ollos; at?o de agora os mesmos que nos cegaron
foron-nos levando ao precip?io onde pode morrer a nosa identidade, onde se
afogan os berros do noso sentir, e onde pouco a pouco se vai perdendo o son
da nosa fala. Se non nos arrepo?mos dunha vez nun sentir colectivo de
defensa da nosa personalidade, Galiza vai-se perder e non seremos m?s que a
pantomina dun povo que representa unha actuaci? perante a Hist?ia de
persoaxes valeiros, sen alento de seu, sen palabra de seu, perdidos nun rol
feito adrede polos que manexan os f?s e que nos queren facer monicreques.
En cada un de v?, a?da os m?s manipulados por unha educaci? do "Imperio
hacia Dios" que ven de m?s antigo do que parece, en cada un de n? alenta
sempre a fonda ra? da p?ria. A p?ria est?na m?ica que nos fai tremer o
coraz?. A p?ria est?nas verbas das nosas c?tigas, a p?ria est?nesa dor
profunda que nos carcome cando andamos lonxe e na felicidade da chegada.
Est?na paisaxe que levamos grabada, os montes e o mar e os rostros da xente
que amamos e que levamos na mem?ia. A p?ria est?no sentimento que nos une
e que nos fai irm?s.
Eu pod? chamar a cada un de v? polo seu nome. Estou vendo a vosa casa, Estou
vendo a vosa nai ollando por riba do horizonte nese agardar eterno. V?
sodes, irm?s, a mi? patria. Sodes quen me da o alento para escribir e para
so?r, sodes quen me d?o pulo para seguir loitando para que Galiza sexa
do? de s?mesma e que un d? vos vexa ir chegando para que cada un no seu
labor vaia pondo as colunas da grande casa com?.
Irm?s galegos, Xente de Breog?, eu p?ovos que neste d? xuntedes os vosos
coraz?s para decir conmigo, para berrar conmigo dende os cumes de Europa e
que nos ouza o mundo:
"VIVA GALIZA CEIBE E POPULAR!"
Lausana (Su?a), 20 de Xu? de 1987
CARTEL POLO ESTATUTO DE AUTONOM? DE GALIZA, DEBUXO DE CASTELAO
VER: BIOGRAF? DE ANT? AVIL? DE TARAMANCOS
FONTES DE INFORMACI?: REVISTA " A NOSA GALIZA", EDICI? DO ANO 1998.
https://membres.lycos.fr/ang/revista.htm
www.galiciadigital.com