Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

Ant? Avil? de Taramancos

Escolma da s? obra

Ant? Avil? de Taramancos


Hoxe preciso constru?br> ?gome cedo coma Ulises
e roubo t?alas naves do mundo.
(O meu pa? vaise polos cami?s do so?,
pero so?r, irm?, ?unha cousa terrible).

Os vellos canteiros do meu ser
domean os penedos docemente
e vanlle dando forma
?mi? dor at?ica de home.
Eu so?i esta terra desde sempre
cando o cervo nun era mais que a imaxe
multicolor nas covas do meu sono.
Atravesei desertos de xeada
no principlo do tempo, terra mi?!
e te? o coraz? coma un pelouro
brunido por amarte en tantas vidas.
S?ti es permanente!

Hoxe preciso
falar c?ado a c?ado contigo
meu irm?, pois a palabra
afia esta emoci? que pon no vento
un ar ou agarimo tan antigo
que fai canta



Agora mesmo de taberneiro, en Noia, como Fran?is Villon escribirei de vez en cando alg? poema. Pero como ves non son un poeta de oficio nin oficial. Son sempre o que chega tarde e dalg? xeito quere face-la s? sementeira e a s? colleita cun esforzo que a outros lles v? mais maini? polo tempo e a paciencia. Eu non te? nin unha cousa nin outra. Son a grandeza e a miseria da poes?. Un francotirador da fermosura.


Da "Introduci?" a O tempo no espello, Edici? do Castro, Sada, 1982.



PRIMEIRO AMOR, PRIMEIRA MORTE


A Fina B?rios, como ep?ogo

do meu libro ?Pequeno Canto? (1959)


Todo canto eu amei perd?seme contigo:
a luz clara e vibrante da mi? xuventude,
os bosques entra?bles perfeitos de quietude
onde o vento viv? con un lecer antigo.

Ent? era o silencio o meu mellor amigo,
era eu namorado de todo canto v?
vivir era unha leda, fermosa morad?
onde o mencer entraba recendendo a pantrigo.

De s?eto vi?ches con esa lonxan?,
caraveli? feble en terra ventureira
e eu abr? outra nova fiestra para o d?.

E todo canto amei foi unha lumieira,
foi a fouce tan ?tima que de cote se af?
para ceifar dun pulo brutal a primaveira.


(1960)


De O tempo no espello (1982)


PRIMEIRO CANTO

I

Era o clamor universal:
gorxeaban os astros o seu canto,
e o r? imenso
esfarrapaba a vaxina froital do mundo
no ?bito do Cauca.

Un deus sinxelo apacentaba os aerolitos
ao p?das criaturas inocentes
-branco coraz? de guan?ana-.

(A?da o ferro non co?c?
a s? paix? m?s terr?el,
e no taller escuro do espanto
un gara?n a gargallada aberta
artellaba a morte total dos s?ulos
-doce territorio da vida-.)

II

V? na doce cantiga da torcaza
todo o amor a me subir na illarga:
e bico os dous peiti?s de Mar?
como poidera un temporal, acaso,
bicar a flor.

C?o ergo o meu estandarte de br?ema
-a memoria ?un can tan triste,
tan triste-.

C?o ergo, digo, o meu estandarte de sol
e nos outeiros br? o meu coraz?,
o meu coraz?
que un d? afiaron afervoadamente
pola beira do mar.

E en Guacar?bebe-se o sal do mango biche
en Guacar?

Pero de s?eto o paxaro prismacolor
ouvea como unha torre solitaria
e quixera estender o sangue ao vento
nas caneiras do Cauca.

III


Necesito tanta fermosura
coma un d? calquera en Popai?
-pero xa ningu? ceiba
os poldros a voar
como antigamente-.

E vou derramando a mi? arxila,
o vello barro occidental
na agra aberta de Palmira
no l?ite do tempo.

Ai como amo a Tulu?br> onde os c?dores
esfollaron un d? margaridas.

E amo o sancocho, mi? nai,
e amo os trapiches
coa ternura elemental do tigre.


IV

Non hai regreso, avoa,
nunca
regresa o mesmo home
ao mesmo sitio.

O lobo do deserto
perdeu a t? voz,
e a auga clara da t? man
non apaga a saudade revertida.

Todos os rumbos, todos os nav?s
levan-me ao grande r? a renacer:

No ?bito do Cauca.


De Cantos caucanos (1985)



CHACHAHU?br>

Ter unha casa en Chachahu?sobre do cume
do C?dur-C?dur que os incas bautizaron
polas grandes aves m?icas. Ter unha casa en Chachahu?br> e ver no fondo do precip?io o Putumaio
brincar como un regueiro pequeni?.


Ter unha casa en Chachahu?br> e escoitar ?noiti? o zunido dos vagalumes,
dos cocuios, o canto do turpial
e o m?r estremecedor do puma negro.


Ter unha casa en Chachahu?
esquecerse do tempo, estar ao p?dun deus antigo
amigo do sol.


Ter unha casa en Chachahu?
Abaixo, no cami? de Ipiales, na estrada do Ecuador,
brillan as flores ventureiras.

Pero as estrelas son m?s grandes.
Ter unha casa en Chachahu?


De Cantos caucanos (1985)



OS ARRIEIROS DE ANTIOQUIA
FUNDAN A CIDADE NORTE? DE CAICED?IA
E PERFUMA-SE TODO O VAL DO CAUCA
COS PRIMEIROS AROMAS DO CAF?br>
I


A?da soa o machado e o estrondo das grandes ?bores ao cair:
o guiac?, o ceibo -ese castelo vexetal no vento-
o sam? de cen ponlas. A arauc?ia. O acax?
A?da soa o estrondo nos outeiros do norte.


O berce da cidade levanta-se do bosque primix?io
-o ar garda ese arrecendo, o aroma
da madeira fresqu?ima-. Todos os coraz?s nun pulo
amasan o adobe, ferven o cal no mesmo sentimento;
e a cantiga dos rudes monta?ses arrebenta
desde o fondo do mato. Un hino no estr?ito do d?.

Dos cami?s de Armenia, do Quind?,
chega o chiar dos carros, o bufar dos machos carregados,
o apeiraxe.

E queda esa luz do d? como un istante ?ico
no que as mans e o c?tico comenzan a tarefa.


No frescor das mesetas, nos c?aros anovados
a eixada fende a terra orixinal
e o verdor feble do cafeto campea airosamente
entre o ouro do platanar e a coroa apaixonada do anan?

O boi, pausadamente, move a roda do mu?o de azucre:
todo xira armoniosamente no infindo
-esa pequena dimensi? da vida-.


II


A?da soa o machado e o estrondo das grandes ?bores
na madrugada, cando entras na cidade
e un ga?n ergueito no cabalo pide esmola
estendendo ceremoniosamente o seu chapeu de palma:
escombros da soberbia doutro tempo.


De Cantos caucanos (1985)



CR?ICA DE BERNALDO FROS

I


?Quand'eu soby nas torres sobre lo mar?:
a nave branca, a nave
onde o meu coraz? so? cantar...


Deixaramos o porto de Os
o pa? et?eo onde Ulises Fingal tecera un so?
de fragatas errantes, de afogados
n?ios no seu clamor como coitelos
relocindo na noite.

Deixaramos o porto de Os. A alta proa
coll? rumbo ? illas.
A?da o vi? era d?e nos beizos,
e o pavill? do amor ? encravado
na metade do peito.

Cara o leste
a luz do mar reverdec? os anos. Cara o leste
adentr?o-nos no infinido do mar.


?O nav? no vento era tan leve!
A ter? noite era de mar brunida,
cantaban as madr?oras, cantaban
e un x?garo invis?el bram? no baupr?.

(A sirea peitea os seus gadellos irtos
e a s? caveira centilea
como un sartego de xade,
magn?ica de terror.)

O tripulante insone vai no leme
e non fai sombra o seu corpo de acr?ico amarelo:
A noite fora un t?el no l?ite da estrela.

Sa?amos do porto de Os...
O nav? sulcaba branco, branco:
o seu apavorado resplendor
era irreal no tempo. As altas illas
pasaban entre a n?oa. Pedra escura.
E a ave antropomorfa -a imensa ave-
apousent?ase no mastro,
os seus ollos tradeaban a negrura total
e o seu alento arrofiaba
os micro-circuitos da mem?ia.
Un anxo alucinado ? guiando
a nosa singladura.


?C?o era leve no vento a nosa nave!


De Cantos caucanos (1985)



Na outra banda do mar construen o navio:
o martelar dos calafates resoa na ma?, e non saben
que est? a construir a torre de cristal da mi? inf?cia.
Non saben que cada peza, cada caderna maxistral
?unha peza do meu ser. Non saben
que no interior da quilla est?a m?ula mesma
da mi? espi? dorsal; que no galipote a quencer
est?o perfume m?ico da vida.

Que cando no remate ergan a vela, e a enx?cia
tremole vagarosamente no ar
ser?o meu coraz? quen sinta o vento,
ser?o meu coraz?.


De As torres no ar (1989)


A ESPADA FLORESCIDA


O sangue antigo que correu nos mares
verque a sua inoc?cia na palavra:
Floresce a espada
converte-se o aceiro en voza aberta
no conf? e no mato. A sementeira
colonial d?agora
ese froito de luz nun l?io imenso,
e din beixo e amor na nosa fala
devolvendo en car?ia tanto ferro.

Ent? eu digo Guanabara e sinto
un arrecendo de xasmin silvestre
unha auga fresca que me encelma a l?gua;
e digo Mo?mbique ou Timor-Leste
e unha pel doce que me sabe a n?odas
escuras e lonxanas
vai-me invadindo o paladar. A verba
rompe o barro de Bu?
e derrama no mar esa ambrosia
que algu? recolle en c?taros de xade.



De As torres no ar (1989)



Anxo da noite, cazador no escuro
que v? flam?ero a me expulsar do souto:
o varal est?listo, a and?ia posta,
o coraz? afeito ao longo ex?io.


O mundo que eu criei foi s?de sombras,
so?s foron os froitos, as vendimas,
s?o amor brillou, brillou acaso
tam? o lar da p?ria sempre aceso
que me mant? o sangue enaltecido.


Mais a palavra, si, foi sempre viva,
foi espada e arado e cotov?,
lanza de se?rd? ai meu amigo,
derrota e singradura. O artif?io
?o que me leva agora a este desterro:
quero volver ?simples moradia
que un dia fixen no dintel do vento,
?terra de labor, xa feito cinza
para pular na saiva, e ter de novo
os paxaros na man... Ese outro tempo!


De ?tima fuxida a Harar (1992)

VER:  BIOGRAF? DE ANT? AVIL? DE TARAMANCOS

       "VIVA GALICIA CEIBE"

 

 

FONTES DE INFORMACI?: REVISTA " A NOSA GALIZA", EDICI? DO ANO 1998.

https://membres.lycos.fr/ang/revista.htm

www.galiciadigital.com