C?culo por Suso de Toro
Aquela muller morreu
unha tarde de inverno, chegara cansa de traballar, levaban un mes moi
atafegado no despacho de avogados no que traballaba, e cando chegou a
casa e viu o cuarto dos fillos todo revolto desesperouse primeiro e logo
p?ose a recoller todo un pouco, foi xusto cando se agachou a apa?r uns
tenis que sa?n de debaixo da cama cando lle deu unha embolia. Foi corno
unha cegueira e un mareo e caeu xa sobre o leito que ti? ao lado, non
soubo canto tempo estivera as?sen sentir nada m?s, ficou al?inm?il
porque estaba morta xa. Mais ocorreu que chamaron na porta do piso e
movida polo costume, a rutina de facer andar as pernas cansadas e
arrastrar os- p? ata a porta a ver quen era, ergueuse do leito e foi
ata al?como suspendida no aire. Abriu e al?estaba unha muller con cara
cansa, ollos encoveirados, cabelo graxo e sucio e roupa vella, al?de p?
oll?doa con aquela cara de pena. Era a morte que vina por ela, mais
como ela nunca antes vira a morte pois non a reco?ceu.
- ?Non, non dou nada! -e cerroulle a porta nos foci?s. Ti? por norma
non dar esmola a quen vi? a pedir polas portas e non mercar calendarios
nin contestar enquisas nin subscribirse a nada. Deulle pena aquela
muller que a ollara con cara de tristeza mais se se paraba a escoitar o
que dic?n, as s?s s?licas a?da era peor, ter? m?s pena de dicirlle
que non; e non pod? ser que unha atendera tanta xente como vi? polas
portas.
De maneira que buscou forzas na propia teimuda persistencia de tantos
anos insistindo en vivir e continuou a s? vida. Realmente ningu? se
decatou de que morrera, no traballo continuou desempe?ndo os seus
labores, iso si, na pr?tica renunciou a competir por calquera ascenso
ou progreso da s? situaci?, mais seguiu al?insistindo un d? e logo
outro. Tampouco os seus fillos ou o seu home notaron nada. 0 home
algunha vez referiuse a que a v? como desganada e, xa que era m?ico,
deixoulle na mesa un frasqui? de vitaminas dos que recib? de mostra
gratu?a. Os d?s seguiron pasando, os fillos segu?n medrando, e a?da
que o seu home se entend? con outra muller, e ela sab?o desde hab?
anos, un d? achegouse a ela e ela deixouno facer. Foi as?como pre?u.
Non tivo o entusiasmo ou as depresi?s que tivera cos anteriores
embarazos, m?s ben viv?no na aton?. Inform?onlle de que hab? ser
nena merc?a unha ecograf? que amosou aquel corpi? aboiando no liquido
amni?ico do seu interior, a meni? hab? ser unha novidade que a
rexuvenecese. A pobre non sab? que xa levaba un ano morta.
A nena naceu morti?, claro. Ela non sentiu nada, so estaba atordada e
desconcertada. E as?ficou logo de parir algo asustada ante unha nada
moi grande al?soa no seu cuarto de hospital, o seu home ti? garda nun
sanatorio privado nese momento.
E al?apareceu outra vez aquela muller pola porta. E ent? comprendeu,
reco?ceuna, era a morte. E lembrouna tam?, xa estivera unha vez na
porta da s? casa.
-?Ent? acabou?
-Acabou. Xa acabara hai un ano, mais ti seguiches, es tan teimuda. E
lenta.
-Sempre o fun, sempre tardei m?s c?resto da xente para decatarme das
cousas. Por iso tiven que ser teimuda, supo?. Foi pena, se cadra coa
meni? reviv?...
-Non pod? ser, faime caso. Non teimes m?s.
-Xa. As?a todo a mi? morte foiche ben impercept?el, nin me dei de
conta.
-Foi.
-Tam? a mi? vida foi impercept?el, case non me dei de conta de que
estaba a vivir.
-Tam?.
E como segu? sentada no leito branco coas mans xuntas cos dedos
cruzados e coa vista ida perdida nalg? lado, ou en ning?, pois a
muller achegouse a ela e sacudiulle suavemente un ombro.
-Anda, ve?. Vamos.
E ela ergueuse con disposici? e unha expresi? de dispo?bilidade como
cando se ergu?, sendo nena os domingos para almorzar. Era hora xa.
[C?culo. Vigo: Xerais, 1999 (2da.
ed.)]
(*) A gravaci? deste conto na propia voz de Suso de Toro formou parte do programa radial "Con v?" de Ram? Su?ez "O Muxo" que cada domingo se transmite por Radio Splendid de Bos Aires de 12 a 13 hs. (hora local)
Ler:
Entrevista a Suso de Toro