Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

Emilia Pardo Baz?

Emilia Pardo Baz?  

De La educaci? del hombre y de la de la mujer:

 

"Desgraciadamente en Espa?, la disposici? que autoriza a la mujer para recibir igual ense?nza que el var? ..es letra muerta en las costumbres...  Las que permiten a la mujer estudiar una carrera y no ejercerla son leyes inicuas."

 

"Para m?es evidente que la educaci? completa y racional, totalmente humana, de la mujer, no da?r? antes fomentar? la verdadera virtud.  Pero admitid que sucediese lo contrario: aun as? habr? que d?sela, so pena de declarar preferible a la cultura y la civilizaci? el estado de barbarie primitiva, triste paradoja de los retr?ados m? o menos disfrazados, como Juan Jacobo Rousseau." 

"Y si en un lema pretendiese encarnar mi ideal, ser? en el lema a que se debi? en tanta parte el descubrimiento de Am?ica; el lema que se?l?la mayor ?oca de prosperidad y florecimiento para Espa?; el lema que recuerda la intervenci? glorios?ima de la mujer en los m? altos destinos de la humanidad y en los m? arduos problemas de la ciencia y de la pol?ica: el lema de la gran Isabel: Tanto monta.  

Del pr?ogo de la obra de Stuart Mill, Tratado de la esclavitud femenina:

"Mi inolvidable padre, desde que puedo recordar c?o pensaba, profes?siempre en estas cuestiones un criterio muy an?ago al de Stuart Mill, y al leer las p?inas de La esclavitud femenina, a veces me hieren con dolorosa alegr? reminiscencias de razonamientos o?os en la primera juventud..."

 

De La mujer espa?la:

 "Este sistema educativo, donde predominan las medias tintas, y donde se evita como un sacrilegio el ahondar y el consolidar, da el resultado inevitable; limita a la mujer, la estrecha y reduce, haci?dola m? peque? a? que el tama? natural, y manteni?dola en perpetua infancia.  Tiene un car?ter puramente externo; es, citando m?, una educaci? de cascarilla; y si puede infundir pretensiones y conatos de conocimientos, no alcanza a estimular debidamente la actividad cerebral." 

"Hemos convenido en que las se?ritas no sirven para cosa alguna.  Qu?ense en la casa paterna, criando moho, y erigidas en convento de monjas sin vocaci?."

Deste xeito, Emilia Pardo Baz? (**) expres?ase nunha das tantas publicaci?s (galegas, madrile?s, barcelonesas...) do s?ulo XIX, que a ti?n de colaboradora, con relaci? ?muller galega, ?campesi? do cal horizonte de vida e de futuro non se estend? moito m?s al?dos l?ites da s? pequena aldea...

“Non desminte a muller galega as tradici?s daquelas ?ocas afastadas en que estando dedic?o-los var?s da tribo ? riscos da guerra ou ? fatigas da caza, reca? sobre as femias o peso total, non s?das faenas dom?ticas sen? da labor e cultivo do campo. Hoxe coma ent?, elas cavan, elas sementan, regan e esfollan, baten o li?, t?ceno, f?no e t?eno no xemente tear; elas cargan nos seus rexos ombros o saco repleto de centeo ou ma?zo, e l?ano o mu?o; elas amasan despois a grosa fari? mal triturada, e acenden o forno despois de cortar no monte o feixe de le?, e enfornan e cocen o amarelo tort? de boroa ou o negro molete de mestura. Elas, antes de que a pubertade desenvolva e ensanche o seu corpo, levan en brazos o irm? rec? nacido, que berra que da medo; elas, r?ticas pegureiras, apacentan o boi e comprimen os grosos ubres da vaca para muxila; e cando ven cheo un tanque de leite c?dido e escumoso, en vez de bebela, con sobriedade exemplar e relixioso coidado colocan o tanque nunha cesta de vimbias que acaban de encher cun par de polos atados polas patas, cousa de d?s ducias de ovos, unha morea de follas de verza e tres ou catro queixos de tetilla, e sentando na cabeza a cesta, dir?ense o mercado da vila m?s pr?ima, onde venden os seus artigos regateando ata o ?timo miserable oitavo. As?vive a muller galega, afan?dose sen tregua nin repouso, loitando corpo a corpo coa fame que a axexa para met?selle na casa e sent?selle na metade da pedra do lar humilde.

Pobre muller, que de todos ?criada e escrava, do av?refung? e desp?ico, do pai mullereiro e amigo de andar de taberna en taberna, do home brutal quizais, do rapaz enfermizo que se aferra as s?s faldras choromicando, da vaca ante a que se axeonlla para muxila, do tenreiro, o que lle trae no regazo un feixe de herba, do porco para o que coce un caldo non moi inferior o que ela mesma come, da gali? ?que asexa para recoller o ovo que cacarexa, e ata do gato, o que lle serve nunha escudela de barro as poucas sobras do frugal banquete.

Mentres a galega permanece en estado de solteira, a?da ?tolerable a non escasa raci? de traballo que lle toca; pero o casar empeora a s? situaci?. S?o imperioso mandato da natureza, a lei que forza o xerme a brotar, a espigar ?cereal, a ?bore a render o seu froito e ?materia toda a sacudi-la inercia e animarse, poden obrigar ?muller galega a constitu? unha familia”.



(“A galega”, publicado en El Eco de Galicia ).

 

 

 

(**) Emilia Pardo Baz?, escritora coru?sa, naceu o 16 de setembro de 1851 no seo dunha familia de nobre avoengo. Era dona dunha personalidade aberta e profundamente inclinada ?curiosidade intelectual. A ben nutrida biblioteca de seu pai sen d?ida serviulle para espertar a idade temper?a s? vocaci? literaria e tam? o seu interese no proceso renovador da novela europea.  

? dezasete anos casa. No ano seguinte, 1869, o seu pai foi elixido deputado e toda a familia se traslada a Madrid. A partir de a?a xove Emilia ?unha asidua concorrente ? tertulias literarias, as veladas no Ateneo e tam? ? sal?s aristocr?icos da capital espa?la. En 1870 viaxa a Francia, logo  Italia, Inglaterra, e asiste ?Exposici? Universal de Viena.  Desta ?oca son as s?s obras “La revoluci? y la novela en Rusia” (1887), “De mi tierra” (1888), “Pol?icas y estudios literarios” (1892), “La literatura francesa moderna”, “El lirismo en la poes? francesa”, e “Mi romer?”, escrita logo da experiencia vivida na s? peregrinaci? a Roma. Polo ano 1883 Emilia Pardo Baz? m?ese na literatura naturalista, e escribe unha novela, “La tribuna”, onde a que exerce o protagonismo ?a muller obreira, inmersa no complexo medio social de A Coru?.  

Seguindo con esta mesma li?, en 1886 publica “Los pazos de Ulloa”, continuada o ano seguinte con “La madre naturaleza”. Os protagonistas destas obras viven entre a rudeza e a maxestosidade da natureza, inmersos no primitivo ambiente do mundo campestre galego. A escritora establece aqu?un nexo entre a nobreza rural e o pobo alde?, entre a unidade de cultivo dos pazos e o minifundismo. Pero ademais aporta interesantes datos sobre as condici?s ecol?icas, as formas de asentamento, as ?eas de poboaci? dispersa, o inmobilismo, e a precaria existencia de boa parte da poboaci? rural.   

En 1891 regresa novamente o mundo urbano coru?s con “La piedra angular”, do cal argumento transcorre nas zonas habitadas pola burgues? e o barrio marxinado que bordeaba o cemiterio. Previamente, en 1889, Pardo Baz? escribe “Insolaci?” —que se pode considerar coma un anticipo da novel?tica do s?ulo XX  e “Morri?”, que se desenvolve nunha casa burguesa madrile?, moi directamente relacionada coa autora.   

Ademais da narrativa, Emilia Pardo Baz? cumpre un important?imo papel como cr?ica literaria, sobre todo no derradeiro tercio do s?ulo XIX e comezos do XX. A gran cantidade de an?ises redactados pola escritora foron publicados nas mellores revistas espa?las e nos fasc?ulos do Nuevo Teatro Cr?ico. A s? primeira gran contribuci? como cr?ica son os artigos publicados en La Epoca, recompilados en 1883 no libro “La cuesti? palpitante”. E non debemos esquece-los seus estudios sobre o padre Feix?, Dante, San Francisco, e sobre o folclore galego.

Pese a que en 1891 foille rexeitada a s? candidatura ?Academia Espa?la, dona Emilia non det? a s? intensa actividade, a que incl? presentarse en centros culturais de distintas cidades para dictar conferencias co seu estilo directo e punzante. En 1906 foi elixida presidenta da secci? de Literatura do Ateneo madrile?, e o rei Alfonso XIII conc?elle o t?ulo de condesa. En 1910 ?nomeada conselleira de Instrucci? P?lica, e en 1916 ocupa a c?edra de Literaturas Neolatinas da Universidade Central. Emilia Pardo Baz? morreu en Madrid o 12 de maio de 1921.

    VOLTAR A MULLERES GALEGAS