Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

RAFAEL DIESTE

Rafael DiesteO vello que quer? ve-lo tren



Eran de al?da monta?. Dunha desas aldeas de nome bravo e silvestre que repousan perdidas entre calados cumios. ?Longa viaxe fixeran —no rexo carro de bois, que rinchaba, xem? e daba tombos polos agres cami?s montes?s— para lle dar cumprimento ?antollo do vello!


Moito tempo tivera en segredo aquel desexo. Un d? coa mimosa curtidade dun neno que pide unha lambetada posta, como nun altar, nos m?s altos andeis do armario, o av?tatexou o seu capricho. El nunca vira o tren. El non quer? morrer sen velo tren. A filla e o xenro riron boamente daquela toler?. O pobre vello, non ti? volta, estaba xa un pouqui? lelo. ?Pasaba a v? tan lonxe!

E ademais ?que demos lle importaba ? seus anos ve-lo tren? En troques o neto p?ose da parte do av? E petou testudo cos zoqui?s no chan. ?Eu quero ve-lo tren! Catro reflexi?s ?vello e catro azoutas ? p?aro e todo quedou en nada pola primeira vez. Pero repetiuse a escena, soubo o cura do conto e, con aquela sorrinte calma do abade experimentado que comprende e transixe, volveu polo av?e o neto. ?Que dia?! O vello estaba rufo, curado polo sol e o arume dos pi?iros, e non hab? de rendelo moito a viaxe.

As?foi que puxeron no carro un feixe de palla para asento do vello, e meteron nun tarabelo unha forte merenda. E moi de matinada pux?onse en cami?, ata chegaren ?ignorado e esquecido apeadeiro, onde agardan inquedos o milagre.

Como un estra? rebuldar de gatos —as?lle pareceu ?neno— correu ? lonxe, por riba dun pi?iral, unha fumareda, e un primeiro asub? foise espetar no ceo. E outro, imperioso e longo, axi? denunciou, o tremer da terra, a veci?nza do Non Visto. ?Al?vi? xa o tren, unha riola de monstros ben mandados, co altivo capit? de ferro ?fronte! ?Medraba, medraba!

Salaios de condenados, sichos brancos, topadas, trasacordos, e deseguida todo ficou en grande silencio diante dos ollos abraiados dun labrego vello e dun neno que aquel d? estreara uns zoqui?s novos. Foi s?un pequeno intre de repouso. Non baixou ning? viaxeiro. Case ning? abicou. Subiron moi apresa nun coche de terceira d?s mulleres atrancadas de cestos, m?s torpes canto m?s espavorecidas polo apremo. O tren parec? sufri-la impertinencia das moitas cortes?s cando se est?apurado.

E fuxiu de novo, cheo de indiferencia como para non se lembrar m?s do pobre apeadeiro podrecido. O neto fala moito. ?Como corr? o tren! ?E non levaba cabalos! E hab? un neno coma el que abicara pola fiestri?. Un neno ben vestido, de cara fina, que ti? nos ollos esa expresi? dos ricos nenos das cidades, que andan en tren e viven en casas moi altas. Aquel neno non se asombraba de ir en tren. ?Que secreta finura hab? naquela indiferencia! E tam? ? unha se?rita cunha te?a livi?como as que fan as ara?s, cubrindo a face... Unha te?a morada.

O vello fala pouco. Vai satisfeito pero un tanto tristeiro. Naquel mundo que lostregara un intre diante del, abesullaba moitas cousas endexamais presentidas al?nas altas toxeiras. Hab? m?s mundos que o seu. Mundos embruxados, ledos e tentadores. Mais el, xa, malpocado...


De s?eto o rapaci? dixo:


—Eu, cando medre, tam? hei de andar en tren.


As engurras do vello teceron unha sombr? tristura. O rexo carro de bois volv? rinchando, xemendo e dando tombos para a aldea de nome bravo e silvestre perdida entre calados cumios.