Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

O cicl?

Neira VilasXos?Neira Vilas

 


Ti naciches moito despois, pero ter? o?o falar do cicl? do ano vinteseis, o m?s fero que recorda a Habana, segundo contan os vellos m?s vellos. Eu vivino hora por hora e case me fai recachar a mazaroca, como lles aconteceu ? meus compa?iros de tripulaci?.

Aquelo foi unha desfeita. Voaban tellados, letreiros, ?bores polo p? chemineas, vigas, campanarios. E a zarracina de auga inundou vivendas a eito, encheu r?s e parques, e na riada ?n e vi?n mobles, roupas e cad?eres dos afogados. Afundiuse o iate presidencial e dous barcos de guerra; o central azucreiro Toledo derrubouse con toda a maquinaria; esbargallouse a estaci? do ferrocarril, e caiu coma un palloco a figura lanzal de Giraldilla, que coroaba a fortaleza real dende hab? m?s de trescentos anos.

Todo empezou cun balbordo teimoso e estarrecedor que encheu a cidade. O frade astr?omo do colexio de Bel? avisou da cat?trofe que se aveci?ba. O que viv?n en lugares baixos ou en casas algo febles pecharon as portas e foron pasar o cicl? con parentes ou amigos que moraban entre paredes seguras. As ferreter?s ench?onse de xentes que a toda pr?a mercaban cravos para reforzar portas e xanelas, ? tempo que arramplaban co que ? quedando nas tendas de v?eres.

Coma tantos, viv? eses d?s con moito grimo. Cando todo pasou fun sabendo... Oito paisanos morreron esmagados polo teito dun galp? portuario no que se cobexaran; un mari?iro de Caamouco salvouse collido dunha t?oa que o sostivo varias horas; outro, de Laxe, agatu?u polo pau maior dun viveiro para pasar a outro barco e perdeu a vida no intento. E logo o caso daquel barco f?a de uso, sen ?cora e coa proa embicada nunha beira, convertido en c?cere a onde ?n dar os estranxeiros condenados a deportaci?. Hab? nel un fato de putas francesas, que berraban na cuberta cando o calimbornio deu en moverse descontrolado, batendo aqu?e al?e afundindo pesqueiros e homes. Tal foi a sorte negra do Cerdido e doutros. Voucho contando polo atallo, pois moitas m?s foron as desgracias.

Podo contalo porque o destino quixo que vivise e que me atope agora aqu? vello e xubilado, de palique contigo nesta praza de tantos recordos, de tantas conversas mari?iras, de tantas historias de loitas e de naufraios, de esperanzas e derrotas. E inda non che contei de min. A?da non che dixen como salvei da traxedia naquel malfadado outubro do vinteseis.

Eu era pescador no Coru?. Chegaramos de Campeche na v?pera, cunha boa marea de cherna. Eramos doce, co patr?. Todos estabamos a bordo, co barco amarrado na bad?. A proximidade do furac? era noticia que rolaba de boca a orella e sent?se na calma chicha que vi? do sur, do Caribe, e cubr?nos a manta dun nubeiro mesto, sen cabo, e oiamos coma un balbor tremante. Pero rosm?ase que o cicl? tardar? en chegar; que inda estaba lonxe. E por eso falei cos compa?iros e d?enlles que os deixaba por d?s ou tres horas para ir ?teatro Alhambra, onde vi?n po?ndo La isla de las cotorras. Nada apuxeron. E funme. E vin a obra. Ai, pero cando voltei xa non puden nin achegarme ?Avenida do Porto. Entrara o cicl? e aquelo era un mundo de auga e vento. A xente berraba, e grupos de voluntarios, atados uns ? outros con cordas, axudaban o que pod?n. Agarreime coas d?s mans a unhas reixas do Club Marino e estiven varias horas enchoupado e aterecido, procurando que non me levase o vento. Recordo unha ?bore arrincada polo p? que case me esmaga, e un balc? que me caiu ?beira, e o enorme letreiro de chapa que vi? voando e que logrei esquivar. Cando aquelo foi pasando deixeime ca? nunha poza de auga suxa. Estaba desfeito.

Souben logo o peor: o Coru? afund?ase e afogaran os meus once compa?iros. Chorei moito. Chorei sobre todo por Pepi?, o rapaz de trece anos que sa?a ?mar por primeira vez, despois que eu falara coa nai para que o deixase vir. Te? coma un anoto que me atafega; doime esta sobrevida, este sentirme orfo de compa?iros. Eran todos de Redes, e cando a noticia chegou al?tocaron a morto as camp? durante cinco d?s.