Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

FARINELLI NO CONTEXTO DA CA?A DO BARROCO

por C?ar del Ca? (*) 

V?ese a comezos do S. XVIII unha ?oca de grandes cambios, e os axentes imprescindibles que posibilitan en Espa? a transformaci? dos estilos, toman corpo simb?ico coa familia de Felipe V e as s?s donas italianas.

Musicalmente falando, a influencia italianizante das ra?as estende en Espa? as maneiras t?icas do estilo oper?tico.

A ?era experimenta o seu esplendor en todo Europa. Nunca foron compostas tantas ?eras, nin foi a arte oper?tica  obxecto de tan fortes discusi?s. Tam? foi a ?oca dourada dos cantantes, ante todo dos castrati. Caffarelli, Senesino, Ranuzzini, e outros eran venerados pola clase alta. Foron as grandes estrelas do s?ulo XVIII. Pero, entre todos eles, o que se pode considerar o Rei, o Paganini da arte do canto, foi Farinelli. Arruinou a H?del en Londres, xa que pertenceu a un grupo de ?era rival. 

 ?a ?oca na que se crea a intendencia de Galicia  no contexto da nova pol?ica administrativa implantada polos Borb?s, que a trav? da figura do Comisario Rexio ou Intendente coloca baixo a supervisi? directa do rei un amplo abano de materias que van dende o control militar, pasando polo reparto dos tributos e percepci? das rendas reais, deica o mesmo control policial e censal.

Neste contexto chega ?corte de Madrid, Carlo Broschi, m?s co?cido por Farinelli, chamado por Isabel de Farnesio, segunda dona do rei, e precedido polo eco dos seus triunfos en Londres. Corre o ver? do ano 1737. A chegada do gran castrado provoca non poucos l?s na vida art?tica de media Europa; empezando polos empresarios ingleses cos que Farinelli ti? compromisos e que po?n o berro no ceo ?ver que o negocio se lles v? abaixo. Pero Felipe, que tolea polos malabarismos vocais do artista, s?eo reter con tantos agasallos en met?ico, ouro mo?o, brillantes, reloxos, cabalos, carrozas, apousentos e todo o que un rei pod? ofrecer ? seus favoritos, que Farinelli ag?rase ?cadeira real coma unha donicela e fica definitivamente en Madrid.

?o intre no que a ilustraci? en Galicia acada o seu gran apoxeo con Frei Benito Feijoo, e sobre todo co P. Sarmiento, gran erudito, defensor do idioma galego e precursor do futuro galeguismo.

No que se refire ?m?ica galega, ?ta red?ese ? composici?s dos mestres de capela das catedrais (Jos?de Baquedano, Diego Muelas, etc.) carecendo a m?ica profana de nomes propios que avalen unha producci? mel?ico-harm?ica seria, sobre todo por mor da falla de n?leos urb?s de importancia. Non as?na corte de Madrid onde viviron e traballaron m?icos da talla de D. Escarlatti, L. Bocherini e outros.

Morto Felipe V, o seu fillo Fernando VI herda as s?s taras mentais e os seus gostos filarm?icos. S?ese que Farinelli foi mesmo amigo e conselleiro seu. Cada noite tranquilizaba o insomnio e as depresi?s reais co seu esquisito canto. Cumpriu unha aut?tica funci? de terapeuta musical. 

Sobre a figura deste hist?ico cantante c?tanse centos de an?dotas. A s? sona ti? acadado o cumio do ?ito deica tal ponto que o decir da ?oca expres?ase nunha frase moi popular: “Non hai m?s ca un deus e un Farinelli”. Os meirandes mestres do Bel Canto t?eno citado nos seus libros como exemplo de virtudes non s?canoras sen? persoais. En Inglaterra a devoci? do p?lico polo seu ?olo acadou proporci?s incribles. ?sa?a dos teatros a xente esmag?ase por podelo ver de cerca. O gran Giambattista Mancini, tam? c?ebre cantante e contempor?eo seu, f?anos del do seguinte xeito:

   “A s? voz era perfecta, c?ida, sonora, rica en extensi?, de timbre doc?imo en t?olos rexistros, non se ouviu xamais cousa semellante. Estivo dotado de natural inspiraci?, ordeada con tanta sabenza que se percib?n no seu canto cousas peregrinas e tan particulares que non deixaban eido a que ningu? as poidese imitar. A arte de saber conservar e rete-lo alento con pureza suma, sen que ningu? o notara, principiou e rematou con el. A entoaci?, o xeito de modular e reforza-la voz, a uni? dos rexistros, a axilidade sorprendente, os seus trinos perfect?imos en seis modos distintos, foron cualidades nel de equilibrio e igualdade tales que ningunha deixou de acada-lo grao de sublime. A pesar dos seus memorables triunfos, este magno cantor non deixou nunca de estudiar”

Cando sobe ?trono Carlos III, op?anse no pa? unha serie de reformas (peche de t?olos teatros, reforma de Esquilache, etc.), e parece ser que Isabel, nai do rei, despide a Farinelli resentida por se ter pasado ?te ? bando do seu fillastro, o anterior monarca Fernando VI.

Neste momento, 1760, a ola afrancesada inv?eo todo, as?que Farinelli, cargado de riquezas acumuladas durante vintetr? anos, ret?ase a Bologna onde, a dicir dalg?s, se fixo constru? un suntuoso palacete no que morrer?  no 1782.

Neste mesmo ano morre o mestre de capela da catedral de Santiago, Buono Chiodi, tam? italiano, solicitando a vacante Melchor L?ez, gran renovador da capela de m?ica que reorienta esta dun barroco serodio cara un clasicismo pleno.

Farinelli

 

 

 

 

Carlo Broschi (Farinelli)


Litograf? de J.Wagner, segundo un cadro
de Jacopo Amiconi


A divinizada estrela situada nun ambiente grego cl?ico(?no Parnaso?), non toma en consideraci? a presencia de s? musa semiespida

 

 

 

 

 


(*) C?AR DEL CA?

M?ico de profesi?, compositor, director e fundador de diversos grupos corais en Barcelona. Ten editados os discos Expreso Estrella (C.D., Sons Galiza, 1994), acompa?do por unha formaci? de vinte m?icos. Porgaleuzca (C.D., Master Records, 1996), integrado por versi?s corais in?itas sobre canci?s do colectivo "Voces Ceibes", co Coro Universitario Galego de Barcelona. 

Profesor de t?nica vocal, especialidade na que se formou con Francisco Kraus e Liza Bakerkina. 

Foi membro, entre outros, do Coro do Gran Teatre del Liceu de Barcelona, recomendado por Ghena Dimitrova, do Orfe?Catal? da Capella de M?ica Sta. M? del Pi (Barcelona) e do octeto de jazz vocal A Capel.la. Subdirector do coro de c?ara I Vocalisti, especializado en m?ica lit?xica rusa.

Fundador e director de diversas formaci?s, entre as que cabe salienta-lo Coro Universitario Galego de Barcelona, o cuarteto de m?ica sacra Ad L?itum e impulsor da refundaci? do coro Lonxe da Terra do Centro Galego de Barcelona, do que ?actual director. 

Fundador da Coordinadora Coral Galega de Catalunya.

Membro da FAT (Furafollas Asociaci? Teatral) coa que niste intre se atopa representando "Estrema", de Ra? Dans.

Comentarista musical de diversos medios de comunicaci? galegos na emigraci?.

Foi presidente do grupo de investigaci? folkl?ico-musical Marexada en Fisterra.

Cofundador da coordinadora ERGAC (Espacios Radiof?icos Galegos en Catalunya).

ESTUDIOS EXTRAMUSICAIS:

T?nica de dobraxe de pel?ulas, coa m?ica Elsa F?regas.
Profesor de E.X.B. pola Escola Universitaria de Ourense.