Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

Manuel Mar? 

Escolma po?ica


OS CARREIROS DA MORTE (do libro Cami?s de luz e sombra)


Mui? no Caurel

 


Por cami?s que nos levar? ?morte
GEORGE W. RUSSELL 

...o silencio al?onde estaba a esperanza
WALTER DE LA MARE 





ESTOU eiqu?e agora: instalado
nunha vida en precario,
nunha morte aplazada
que me cerca e me vence,
dobleg?dome, retorc?dome
como a chama ?corriza.
Invoco ? bill?s de c?ulas
que est? en m?
morrendo e renov?dose,
mudando este meu corpo
maravilloso,
ru?
e complicado.
Invoco tam? ?meu esp?itu
que procura unha luci?,
unha chama moi flebe
que ? entreveu un intre s?






AGORA estou diante do misterio
e ando procurando recorrer
os veos que mo agachan.
Non sei que facer nen que decir:
cami? a cegas
e tropezo con canto te? diante.
As cousas m?canme:
? veces l?ome e daquela
o meu salouco voa polo vento
e case fuxe a dor.
Se calo o laio pesa en m?
e non podo apeitar
coa sua tristeza.
Busco un misterio e quero desvealo,
ollalo deica ?fondo sen ter medo.
Mais cecais
-iouh non, non mo digades!-
o misterio ?sinxelo e non ten veos.





A DURA voz do vento na alta noite
cecais ?br> a voz da morte que me chama.
A voz do r? no inverno
cecais ?br> a voz da morte que me fala.
A sorrisa da flor que me namora
cecais ?br> a sorrisa da morte a namorarme.
A voz moura que levo en m? como
unha sombra clavada na conciencia
e que me d?medo escoitar
cando me fala
?cecais ?br> a palabra fatal que me ha matar!





NON sei onde est?, a onde fuxiron
minutos, d?s, ?tantos anos!,
a vida que ti? e que non te?.
A alma nada sabe:
tan flebe e sotil ?que non a sinto.
Nen tan sequer sei se
viviu en m? algunha vez.
Por eso me pregunto
se unicamente serei un corpo vougo
e estar?durmindo a alma mi?
ou se fuxir? ela soia,
pola sua conta e sen ningu?,
vivir intensamente
a vida verdadeira que so?i.
Preg?tome tal vez se ela andar?br> ensaiando o so? derradeiro.
Cecais a alma sempre est?br> durmindo e, se desperta, olla
?morte agachada no mais escuro
rincullo do meu peito.
Se esto ?certo
esplicar? o por que
da mi? dor incerta e do meu medo.
A alma non me pesa nen me doi.
E anque intentei ferila e magoala
nunca a ollei escoar. Nunca.
?Farame a mi? alma traici??
?A alma ser?a morte mesma?





HOMES sabios dixeron, repetiron
que so? e morte se semellan.
Non comprendemos que pode ser
o so? ou mesmo a semellanza
da morte e mais do so?.
A morte a unha flor p?elle chegar
nun vento que pasa e a desfolla.
Para o home a morte ?o silencio
do que xa nunca mais acordar?
O so? ?vida e non sabemos
diferenciar a vida e mais o so?.
A morte est?a? diante de n?
e tapamos os ollos para non ver
a sua face enigm?ica: mete medo.
Nada arrep? como o terror que
a morte pon en n? d? tras d?.
O so? ?vida alta que transcende
da nosa pobreza triste e vulgar,
a delicada flor que medra
no intre en que menos sospeitamos:
a sua pureza d?xanos pasmados
e o seu recendo ?como un milagre.
A morte sempre, sempre
pon en pe de guerra ?noso esp?itu.
N? diante da morte soio somos
unha nada que trema arrepiada.






NAS cousas non est?a salvaci?.
A estrela lonxana que me olla
nada pode facer para salvarme,
nen a ?bore, o r? ou o paxaro
que contemplan
a mi? loita xorda, tan in?il.
As cousas non poden comprender
os meus desasosegos,
a vida incerta que posuo,
o desorde total que vive en m?.
Mais, ?ollaranme as cousas
impasibles ou sentir? por m?
unha fond?ima m?oa compasiva?
Nada sei nen saberei. Non podo
adivi?r con claridade o que
cavilan as cousas cando me ollan.
A mi? soedade e a das cousas
son duas soedades tan distintas
que non poden nunca vencellarse
nunha soia e solidaria soedade
para que as cousas e mais eu
poidamos loitar conxuntamente
con certa posibilidade de vencer.
Das cousas non pode vir a?da
a forza para a nosa salvaci?.
As cousas est? soias.
Tam? as cousas te?n medo
e andan a loitar para estar vivas.





NADA nen ningu? poden salvarme.
Estou s?loitando
como o vento do Outono
coa derradeira folla dunha ?bore
mentras ollo o desorde
do mundo que est??mi? veira.
E digo: amante. Sigo decindo:
inxusticia, traballo, goberno,
escuridade, tristeza, metaf?ica.
Penso que me entendo. Cavilo que
todo est?claro, sen misterio.
Volvo a decir mais verbas. Ordeno
os meus conceptos en ringuileiras
e chego a esta curiosa conclusi?:
?... cecais son un home deses
chamados "con cultura"... ?
Esto faime rir e chorar. Ent?
berro para m? estas preguntas:
?Que importa ser un home
deses que din civilizados...?
?Que me importa Arist?eles,
Cicer?, Pascal, o criticismo
e a duraci? real do se?r Bergson
se non poden matar
a semente que a morte puxo en m??
?Para que valen a ciencia e a cultura
se non son quen de arrincar
esa sombra de medo tan terrible
que a morte puxo
no escuro insondable do meu ser??





TI, amada, ollas como vou morrendo
en anacos pequenos cada d?
e nada podes facer para reterme
?veira tua feliz e confiado.
O teu amor, amiga, vai enchendo
o oco escuro da milla soedade.
Tam? t?br> vas morrendo un anaco cada d?,
sentindo
ese tempo fatal que leva ?morte.
?Nada podes facer por m?
nen eu por t?
?Dame a tua mau doce e sinxela!
?Dame sempre a tua mau, amiga mi?!





NON sei se son enemigos os meus ollos.
Non sei se o meu esp?itu ter?ollos.
Tampouco sei cara a onde abrir?br> os seus ollos sotiles a lembranza.
Non podo ollar a vida totalmente.
E se intento ollar a morte s?atopo
unha sombra imprecisa como o fume.
?A morte ser?a gada?ira
que me seiturar?a vida como
a herba bricia dun lameiro...?
?Cortar?a morte o meu alento
coa mesma facilidade coa que corta
a li? de estopa unha tesoura?
?Ser?a morte semellante
a un anxo silencioso en cuia face
nunca naceu a luz dunha sorrisa?
?Ser?triste ou melanc?ica
ou un raio de luz iluminado?
Non lembro se de neno os ollos meus
ollaron ?morte con pureza.
Non lembro se a mi? alma tivo
?morte retratada nos seus ollos.
Non sei se ollei ?morte como ?
Non lembro. Desconozo a sua imaxe
ou se pode siquera ser imaxe.
Mais coido que a morte
pasou ?mi? veira e o?
o seu balbor que ?br> como o rumor dos paxaros cando voan.

10 


? vai d? a d? procurando afondar
no noso propio ser. E ?in?il.
De nada vale tentar comprender
a alegr? que reventa en n? supetamente.
Tampouco entendemos o por que
da tristeza que nos ten
a unha escura dor encadeados.
Hai libros enteiros cheos
de fond?imas ciencias que din,
con verbas competentes e solemnes,
as causas, os efectos e os defectos
en moreas de p?inas longu?imas.
Humildemente ?, ent?, pensa
que o home ?algo complicado.
E ? volve ?seu silencio,
?vida de acot?,
?sua melancol? tan mon?ona.
E volve a cavilar que ser home
?algo sinxelo e complicado.
Se o noso ser sempre nos fuxe
cando queremos falarlle de verdade
?porque non atopamos
o cami? que nos leve ?casa sua
pois como ensina o fil?ofo
a casa do ser ?a palabra.
E ? pregunta angustiado: "?Que palabra?"


11 


A MORTE ?a gran teima que me inqueda,
o balbor que enche
de medo e pesadelo ? mi?s noites,
o arrep? que rouba o meu acougo,
o tempo in?il que gasto sen so?r,
o silencio que en m? se fai cando
ollo o escuro misterio de quen son.
Os homes inventaron os bru?os,
culturas e andr?enas para
loitar contra a morte inutilmente.
S?a soedade e o silencio
nos poden achegar ?morte de verdade.
Temos que encararnos coa morte
dende a nosa intimidade mais cho?a
e mostrarlle claramente o noso ser
mais al? de t?alas palabras.


12 


?TER?sentido falar de esp?itu
e materia? N?, que temos
as cousas tan clasificadas,
dividimos en dous o ser do home.
Esp?itu e materia son conceptos
que nunca se poden trabucar.
A materia ?o que se ve,
o esp?itu aquelo que non
se pode ollar, A materia morre
?E o esp?itu? ?Ah, si!: ese
non pode, baixo palabra de honor,
descompo?rse. Milleiros
de mill? de preguntas ?rense
dentro de ? amenazantes.
?Non pode a mi? carne ter
elementos que foron de outro
esp?itu? ?A carne ser?esp?itu?
Os so?s, a carraxe, o amor,
a melancol? que en m? vive
?transf?manse en materia
ou son, cecais, soio materia?
Volvo a?da preguntar:
?ti? raz? Her?lito?
Se todo muda de verdade:
?a morte son ser?un eslab?
de ilimitados trocos de cadea?


13 


FALANDO suxetivamente, dec?eme:
?pode, sen temor, ollar o ser humano
dun xeito obxectivo a propia morte...?
?Por que a morte nos enche a todos
de arrep?? ?A morte non ser?como
a conciencia: algo subxetivo...?
Unhos non se dan a ela doadamente:
loitan, sofren deica que caen
vencidos, derrotados e desfeitos.
Outros entr?anse sen mais.
E hai quen vai, pola propia mau, a procurala.
?Que mundo tan estrano ?o universo
cho?o e misterioso dos suicidas!
?Que profunda tristeza ?o abrir
por propia vontade o mais al?br> ?inquedante flor do noso ser!
iQue serenidade a do suicida
para enviar o seu ser na procura
do enigma de t?olos enigmas!
?Que palabras sagredas, fondas,
amorosas lle dir? a morte para que
el acuda docemente ?sua chamada?
?Que cantidade de amor e desamor
no escur?imo peito do suicida?
?Ser?un ser que xa gastou
t?alas posibilidades de vivir...?
?Por que e de que xeito foi medrando
a semente que a morte puxo n??
O suicidio ?arrepiante:
d?xanos estant?s
sen saber que pensar nen que decir.
Preguntamos. Preguntamos. Preguntamos.
Estamos sempre preguntando.
E ningu? nos resposta: intuimos
que a morte ignora t?alas preguntas.


14 


?QUE sabemos da morte? Adivi?mos,
decimos que a morte ?un misterio.
Trabucamos a morte co morrer.
E a xente mata porque s?
cecais porque cavila
que pode matar a propia morte.
A xente mata convencida
de que ten a verdade en exclusiva,
maxinando que ?deus
que a vida dos alleos
?propiedade sua. A xente mata.
Mata. Mata sempre.
iE non se cansa nunca de matar!


15 


?ONDE est?a morte? ?Que sentido ten?
Nada sei: estou chamando
a unha porta que s?cando morra
poderei abrir. Morte e nacemento
determinan eso tan escuro
que chamamos a vida para entendernos.
Nacer non causa dor nen arrep?:
?abrir os ollos cara ?luz do d?
sen decatarnos de que
somos argumento do milagre.
A morte ?un soplo que, dun golpe,
apaga a luz do esistir.
?Ser? morte e non ser a pura nada?





Fonte  : Biblioteca Virtual Galega


Volver a:   Manuel Mar?