Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

Manuel Mar? 

Escolma po?ica


Entre a arxila e a luz - Texto ?tegro



paisaxe

A ti, Saleta, que fixeche
florecer, pra sempre, a mi? arxila. 



TESTIMU?

Estou entre a n?oa, eiqu?en Galicia.
Non te? dornas pra navegar o mar
que peta en m?, mouro e terribel.
Profesei de galego dende neno
na mi? Terra Ch?senlleira e longa.
Por sucos te? as mi?s veas,
unha soidade fonda por semente
e por terra cativa este meu corpo
feito de arxila feble e pecadora.
Dos meus escuros beizos estas verbas
que anceian voar como paxaros
polo ceio pequeno de min mesmo.
Agardo, ano tras ano, pola rosa
que ten que agromar, fermosa e branca,
pra xustificar as?a mi? vida
escura e caladi? baixo o vento
sotil e misterioso de saudade.
E falo decote nesta m?ica
na que canta Galicia dende sempre.



NOTICIA DUN AMOR

I

Denantes a mi? vida era unha moura soedade cho?a
e t?alas flores que agromaban en m?
eran desfolladas polo vento con un soplo levi?.
O meu coraz? desfalec? na noite tristemente
agardando un mencer de anceios e paxaros
que fixeran xurdir en m? un carabel de amor,
unha sede nova pr? meus beizos nuos de degaros.
Eu andaba de tumbo en tumbo, sin saber
onde estaba a luz milagreira que ti? de alumar
os meus degaros tolos, os meus vieiros sin termo:
esa sede escura que no meu ser fondamente ani?ba
fac?dofme tremer coma a un neno pequeno
que tivese medo de atopar a noite no seu berce.
O tempo non era un gozo longamente desfollado.
O tempo comp?ase de intres desartellados
que asesinaban a mi? vida impunemente
e a m? qued?anme un cadavre de horas tristes.
Un d? o meu coraz? abriuse como unha flor novi?:
as mi?s maus non poideron, ent?, con tanta luz.
A vida voltouse unha ledicia, un alto gozo,
unha marea de anceios puros a queimarme
todo o que denantes era mouro e noxento.
O tempo xa era lumioso: unha impacencia
pra ter o esp?itu limpo de cinzas e morrallas
con que denantes luxaba a mi? vida pobre.
O vento era unha sotileza de azas novas,
a luz voou dende o meu coraz? como un paxaro,
o meu ser estremeceuse con tremor de aza
e agardei a gracia do amor con humildade.


2

Non sei como decir agora o meu degaro.
As verbas eran unha confesi? sinceira
e ti?n un lonzano brilo de luceiros.
As verbas ficaron na tarde como un ave.
As verbas foron purificadas polo lume
no mais puro e coutado de n? mesmos.
Despois oll?onos. A nosa ollada
era un amor limp?imo: un darse
con toda lealtade, fidelmente.
O teu mundo, amiga, puro como a auga
cun recendo a terra e a maz?
e unha esperanza de luas e de ventos.
Eu dinche, amiga, a mi? sede
e desfollei a rosa dos teus beizos.
Tremaba a nosa alma tenramente
como unha cana movida polo vento.
Nos teus ollos toda a maravilla:
un mundo de so?s e silveiras
no que eu enguerellei o coraz?,
no que deixei prendida a mi? vida
pra que florecera as?o carabel
mais nidio e fondo que n? temos.
Hastra o vento ti? as tuas maneiras,
tenras e lenes como un bico
maduro de aglaios e de ch?s
que vi?n verdadeiros pra arrolarnos.
E a nosa carne, ardendo de degaros,
era un fume azul de trasparencias
como un canto de cuco nas ma?s
cando o mundo desperta do seu so?.
Sentimos en n? un d? clar?imo:
ench?onse de luz os nosos nomes
e naceron ?amor as nosas vidas.
Era todo belido. E n? como duas rosas
traspasadas de amor. Nosa roseira.


3

Ainda non todo est?cho?o en n?.
?Qu?enorme sorpresa cada d?
?reco?cer, cos ollos alcendidos,
o regato de luz que traen as ma?s!
O amor ?un gozo decote mais metido
na desco?cida escuridade do meu ser.
Nas mi?s ponlas cantan os paxaros.
Unha sorrisa abonda pra sosterme
e un sol maino maini? brila en m?
como na noite centilan os luceiros.
?Qu?ledicia, pois, ir atopando
regueiros de auga clara dentro dun
e unha m?ica leda que me canta e arrola!
Un presinte, na fonte do seu sangue,
como un chirlo de anduri? axota ?ar
e unha ledicia calada ani? en m?.
Agora eiqu?me t?. E non me importa
derramar na tua mau a mi? luz
con tal que ti sorr?s complacida.
Pra pouco quero a vida si ti non a desfollas
cos teus dedos delgados e amorosos
a tecer unha tea de imposibeles
pra que te?n complimento os teus af?:
eses so?s sagredos que t?so?s.
T?daslle un senso eterno a mi? cinza
e un doce amor ?desamparo
calado do que fun e do que son.
Est? sempre en m?, e ven salvarme
de tanta incertidume que me vence,
de tanta fraxilidade que me afoga,
de tanto lume que me queima,
de tanto sentimento que eu derramo.
Agora eiqu?me tes. E tesme sempre.
Perdona a mi? lama. Por veces eu non sei
que poden magoarte as mi?s verbas
e que pode luxarte a mi? lama.
Eu son home tan s? E debes comprender
a escuridade que leva a mi? arxila
e as paix? que agacha a mi? carne
impura e fleve. Cecais eu non estou
en estado de gracia pra tocarche.
As mi?s maus cecais ainda non te?n
pureza dabondo pra recibir os teus so?s,
pra agarimar, amiga, os teus cabelos.
Agora eiqu?me tes. Estou eternamente
agardando a tua brasa pra queimarme.


5

?Non ollas a Primaveira? ?Non ollas, amiga,
como relumbra a estrela? ?Non sintes
este lume que nos queima e traspasa?
?o tempo. O tempo loita en contra nosa
mais temos de vencelo. O noso amor
ten que loitar co tempo e co desti?
das cousas que usamos acot?.
S?o amor ?puro. S??verdade o amor.
?Qu?senso ter? o mundo sin amor?
?Qu?senso ter?mos n? sin o amor?
?Pra qu?ollamos, amiga, pr? estrelas
si non fan brilar mais o noso amor?
?Pra qu?as nosas verbas, os noso ollos
si non estiveran abertos ?amor?
?Pra qu?queremos, amada, a nosa vida
si non agroma n?a o noso amor?
Tan s?o noso amor. O noso mundo
mais noso e persoal que nos rodea.
O noso amor, amiga. Este amor
que nace en n? tan s?e en n? remata.


6

D? noticia de m?. Son un home sinceiro
que percura pureza na canci?.
Sei que a verdadeira canci? ?a do x?garo:
o amor canta na sua voz. E cando a escoito
a ese do teu nome, amiga, en m? se enreda.



ESCURA N?OA

Perdona a mi? n?oa, o meu desorde
e este vento tan forte que me ten
xunguido a unha chamada misteriosa.

Abr? as mi?s portas e t?entrache
senlleira e caladi? no meu ser
e choer?seme, ent?, t?olos medos.

Xa en min, pra sempre, ?Primaveira.
Agroman as tuas verbas no meu peito
como agroman as rosas: docemente.

As tuas maus mainamente pousadas
sobor da mi? frente sin garimo
pra aloumi?r, amante, os meus anceios.

?Qu?gozo, meu amor, ver nos teus ollos
toda a luz da ma?, todo o orballo
co que ? ven so?ndo dende sempre!

?Ven, amiga, matar a mi? sede
e ouvir? cantar en t?ese paxaro
?que eu chamo coraz? sinxelamente!



DEGARO

Quero, pra alumarme, a tua sorrisa:
esa luz maina e t?eda
que me agarima como veludo o coraz?.

Xa ves, amiga mi?: eu estou s?br> e na noite escentilan as estrelas.
E os meus so?s percuran os teus so?s.

Te? un sabor a fel na mi? l?goa
namentras non escoito as tuas palabras
que caen en m? como unha choiva t?eda.

Esquence, amante, a tua soidade.
Date a m?
que eu te cinguirei como unha hedra.

Sinto agallopar por min salvaxes poltros:
?a mi? vida madura esligando
por agarimarte toda como un vento.

Recorre a mi? alma enteiramente
e que os teus beizos
me ve?n xa matar esta impaciencia.



ETERNIDADE

T?est? sempre eiqu? na mi? vida.
S?tote latexar no meu aceso pulso.
Enches a mi? terra
e o meu sangue ?un desbordado r?
no que se vai sulagado
o meu silencio de home.
T?enches o meu tempo e xustificas
este amor xubiloso que arde en m?
deica voltar chama o coraz?
pra alumar a tua soidade de muller
que me vencella
a un xeito de amor apaixoado.
Pra pouco me valen as palabras:
ab?dame s?unha, clara e fonda,
pra decir o teu nome mainamente.
Todo o mundo ?pequeno
pra conter este amor que me encadea
enchendo t?alas cousas co seu lume.
Eu tiven que tirar o meu pasado
e t?esquenciche intres tristeiros
que pesaban na tua lembranza amargamente.
Agora todo ?sinxelo: est? na mi? vida,
eres como unha terra de meu
na que semento amor pra namorarte
esgotando as posibilidades que en m? te?
pra cumplirme tal e como son.
?Si ollaras a mi? fondura de home
velando a tua sorrisa mais pequena!
Por t?vou intre a intre, d? a d?,
inventando os meus merlos
pra que canten o gozo de quererte.
E cuido con amor estes meus ollos
pra que te?n pureza pra ollarte.
E luio as mi?s toscas maus
coa dozura pur?ima do vento
pra que non manquen as tuas maus
sotiles como o nacemente da luzada
na tenra pureza do mencer.
E este meu coraz?, sempre sedento,
que denantes se prend? en cada cousa,
latexa s?pra t? amiga mi?,
?fora de luz na que eu derramo
o vinagre de toda a mi? dor.
T?est? eternamente enra?ada
na terra humana da mi? vida.
Sementa a mi? pobre arxila
pra que floreza a ledicia de acot?.
Cuida a ave azul do meu sentir
pra valeirar o pozo do meu peito.
Que os teus dedos amorosos tezan
o f? sotil dos meus receios.
Anceio dormirme no teu colo
e que a tua man se pouse nos meus ollos
pra aloumi?rme os so?s mais amados
e reter as?br> a posesi? que tomache do meu ser.



CANCI?

No fondo dos teus ollos
dorme un vento
con recendo a cervos
e a carqueixas.

No fondo dos teus ollos
unha paisaxe
na que agroma a tenrura
docemente.

No fondo dos teus ollos
a mi? presencia
pra borrar
esa sombra fleve de soidade.



TRISTURA

Hai intres tristeiros e terribeles
nos que estamos sin n? e sin ningu?.

Algo morreu n? sin decatarnos:
a chama da nosa pouca vida
?un salouco s?que non latexa.

E o amor que nos feriu tan fondo
?unha lembranza
que traguemos cansos baixo o brazo.

Semella o coraz? un ermo triste
e ?a alma como unha fonte seca.

Cando volta a vida a relumbrar
o amor ?deslumbramento
na escura intimidade de n? mesmos.

E non me importa ren morrer de amor,
amiga mi?,
xa que morrer ?so perder a vida.



CINCO POEMAS BREVES

1

A tua presencia enche canto son:
a cunca dos meus so?s
e ese fr? invisibel que vencella
a mi? sede mortal e o teu amor.
En t?a mi? luz.
E en t?enraizada
a ?bore misteriosa do meu ser.


2

Vermello ?o meu so? como o lume
que arde en m? pra sulagarme
baixo as ardentes chamas do desexo.
So os teus garimos tan sotiles
como o canto do cuco na ma?
que ama?ce limp?ima en n? mesmos.
E a flor da tua sorrisa ?como o ch?
desa escura anduri? que se vai.


3

Ti est? no meu tremore eu no teu anceio
e douche unha estrela namorada
pra que relumbre en t?a mi? sombra.
Non sei si canta a ?bore ou o paxaro.
S?sei dese misterio
antigo como o mundo que nos ten
?mesmo desti? encadeados.
Polas nosas veas
sube unha m?ica doc?ima:
?como si un milagreiro viol?
nos enchese de azul o coraz?.


4

Toda a m?oa do mundo
vive en m?.
A amiga est?lonxe
e xa non sei
pra que quero este tempo
que ?un triste oco inconsol?el.




Amiga: tes tremando nas tuas maus
esta vida mi? tan pequena
enredada a tua vida
como si unha hedra
vi?ra ennovelarnos o sentir.
Enches os meus ocos
habitados denantes por un vento
zoupado de soidades e negruras.
Dame os teus beizos
pra matar dunha vez a mi? sede.
Dame os teus peitos soaves
pra deitar neles as quimeiras
de tanta noite incerta e tanto medo.
Dame os teus muslos perfeit?imos
que eu os tanxerei cunha m?ica
antiga e tentadora como un vi?
gardado somentes pra un deus.
Date a m?, amiga,
do xeito mais puro e mais sinxelo
e teremos os dous eternidade.



DESAMPARO

Hai vegadas que ? ?tan pobri?
que non ten unha verba
pra decir este amor
que leva tan metido no seu sangue
como o latexo mais ?timo do ser.
Un ten o seu amor e pouco mais:
o cigarro que agora estou fumando
e a paisaxe doce e simple
que un ama totalmente dende neno.
Mais t?dasme todo aquelo
que ? non pode atopar
por moito que busque e que rebusque
no coraz? dos homes, meus irmaus,
nas follas dos libros,
no senso do mundo que me cingue
a mi? talla de home xustamente.
E no teu cosmos pequeno, tenro e doce,
est?a inmensidade
do mundo que eu percuro dende sempre.



TEMPO

O tempo, non sei como, foi enredando
a tua presencia nidia no meu ser
como a hedra se enreda na parede.
Sinto no coraz? as tuas ra?es
e corre por t?o celme meu
mentras un gozo pur?imo me enche
po?ndo regueiros de luz nas mi?s veas
denantes queimadas de soidades.
Xa non voltar?a ser o meu compa?iro
o vento que achaiaba a mi? terra
cunha longa m?ica tristeira.
Son un home ceibe: a rosa medra
na cho?a soleira do meu eido.
O tempo ?un silencio que me afonda
amansando as marux?s do meu mar
neste anaco de paz que eu degoraba
pra alcender puras as lembranzas
de outro tempo calado que viv?
cos so?s imposibeles proxetados
cara ?tremor incerto do i?to.
O tempo veu ferirme e ollei caer,
como caen as follas, canto amei.
Ent? eu decateime
do meu maduro Outono esmacelado
e merquei co seu ouro nova vida:
en m? agromou a esperanza novamente
e naceume no coraz? un tempo novo
e foi posibel as?a sementeira
deste amor total que me encadea
a un desti? limpo como a neve
que viste de pureza ? outos cumes.
En m? ?todo amor: o ceo, a luz,
e esta carraxe lixeira que rebule
querendo murchar as mi?s rosas.
O tempo foi madurando a mi? carne
e ench?dome a sorrisa de infinido.



NOITE

Cando na noite me ten a escuridade
ollo xurdir clar?ima a tua imaxe
que ven esborrallar
a tebra que me cingue e arrodea
e pon no meu coraz? tremor e medo.

Ainda que brilen e rebrilen as estrelas
a noite ?un oco longo, interminabel
que s?o amor da amiga pode encher
coa sua presencia plena e amorosa.

A noite ?un enemigo e ven ferirme
co afiado coitelo da sua sombra.
E s?o teu amor, amiga mi?,
ten forza dabondo pra pechar
esa ferida que a noite fai en m?.



CERTIDUME

Un vai pola vida a cegas, sin saber
con que cousas quedarse
pra poder cumplir o noso desti?
escuro como unha noite sin estrelas.
Na mi? incertidume
estou s?certo dunha cousa:
do teu amor que me posee
como nunca me poseeu cousa ningunha.
E tam? sei que nada pode alumar
a mi? escuridade de home
se non ?br> a luz sobrenatural do teu amor.



PLENITUDE

Eu agora vou decir que o noso amor
era un pasmo calado, un silencio
que estaba enra?ado en n? os dous.
?Qu?c?cere anguriosa, qu?agon?
aquelo que viv?n en soedade
coutado como un mundo inacesibel
que ? non pod? descobrir doadamente!
A nosa voz era pouca e non chegaba
pra encher dunha vez aquel silencio.
Somentes algo m?ico -t?ben sabes-
fixo xurdir en n? un gozo novo.
E todo foi sinxelo: n?, a tarde
e a canci? que cantou aquel paxaro.



PREGO

E doloroso o ir ollando
como as cousas
e os homes
nos van deixando s?,
en desamparo.

Ser? terribel comprobar
que estaba sin resposta
o noso amor.

Eu dou gracias,
porque a amiga
aluma coa sua luz
?mi? arxila.



AFIRMACI?

Esa voz, tan tua, que xa ?mi?
?reme na intimidade claridades
cara ?gozo infindo do saberte
comenzo e remate de m? mesmo.

D?oche quen son pra que olles
a mi? carne chea de tremores
e a alma ateigada de incertezas
que s?de t?agarda salvaci?.

?hora de decirche que son fleve,
unha sombra, unha folla pequena
a que fai tremar o vento mais sotil,
e a que pode matar o vo dun merlo.

?hora de decirche que o amor
?a raz? de ser da mi? vida:
ese soplo levi? que vive en t?br> agardando tan s?pola tua vida.

Xa ?hora de decirche pra sempre
que ?o amor como un penedo:
unha ?bore plantada no meu sangue
que non pode arrincarse sin matarme.


1956-57 

Fonte  : Biblioteca Virtual Galega

Volver a:   Manuel Mar?