Reparación inversores tensión energia solar Valencia

Galicia espallada

Unha recolleita da cultura galega

Literatura, historia, arte, música, gastronomía, galeguismo, tradicións, lendas, costumes, emigración

?memoria de Manuela Via? (1929-2013)

Manuel Antonio e ?varo Cebreiro

Manuel AntonioManifesto "M?s al?quot; (1922)


I

O xesto
Os vellos
A nosa raz?
O ruralismo
Os devanceiros

II
"Pollitos bien"
Tam? hai outros

III
N?
A fala
Desbotando
Individualismo

 

IV
Mocidade!



Sen pretensi?s de suficiencia doutoral, nin de ning? outro xeito semellante, a rebeld? duns mozos galegos fai esta chamada ?Mocidade intelectual da nosa
Terra. 


O xesto
Non nos erguemos do xeito que o fan a maior? dos que noutras terras publican manifestos m?s ou menos literarios.
Case todos eles tencionan arrecadar adeptos para alg? novo ismo que aparece querendo ser a deriadeira verba da moderna Est?ica cando, en verdade, non son m?s que unha nova proba de que un esnobismo operetesco invade a.Liieratura.
N? tencionamos tan s?facer unha protesta forte,densa e implacable contra os vellos. 


Os vellos

? Os vellos non son os que escribiron ha= moitos anos -ueles son os devanceiros. Os vellos son os que escriben hoxe como se vivisen no antonte dos s?ulos. E a lei de sucesividade que nos fai respetar ? devanceiros, ?a mesma que nos ergue e move para enterrar os vellos en vida, baixo a lousa inrn?il da s? vulgaridade, pola acefalia que sup? o desexo de definir co pasado a hora de hoxe. Esta gafuara, de ser leigada a si mesma, debera irse, por exemplo, a Madrid, metr?ole peninsular da barbarie civilizada, onde a s? teimos? anti-cronol?ica encadrar? moi ben, completando aquel ambiente de inferioridade. Pero ? a nosa desgracia que non s?non fan =so sen? que a?da te?n o pretendemento, que en parte conseguen, de pasar por persoeiros da nosa cultura; e isto con outras cousas m?s, ?o que non pode seguir sendo. 

A nosa raz?

Non ?que n? adoezamos do tan extendido andacio de desbotar o vello por sistema e sen raz?, cousa que se ve facer a mi?o ? Juventudes doutras terras. ?que xa va= tendo car?ter cr?ico a atrofia de sensibilidade na maior? dos que escriben en galego, e arne?anos o contaixo do pobo se non se atalla o mal, Este contaxio arrepiente ser?unha realidade se a xeraci? galega que hoxe medra ?acougo das Irmandades Nacionalistas, chega a tomar por mestres de sensibihdade os nosos prestixos literarios.

Tida en conta a importancia primordial que a Arte ten nos rexurdimentos raciais (miudean os movementos
nacionalistas que comenzan polo arredismo art?tico) chegaremos a coidar sen? fracasado polo menos de remota eficacia o actual movemento rexurdente na Galicia se non se consegue un troque radical no aspecto da nosa Literatura. Porque ?pretender andar cos pes atados o tratar de libertarnos dos trabamentos externos sen facer antes o mesmo coa podredume interior. 

O ruralismo

Os nosos poetas, dende os precursores ata os seus herdeiros actuais, non serviron m?s que para embrutecer o noso sentimento. Esta verdade, espallada ? catro ventos, seria o verdadeiro comenzo da loita xeral galeguista, Porque o voluntario castramento espiritual e colectivo que sup? na Galicia a existencia do caciquismo. da ignorancia. do renunciamento ?vida e ?dignidade, c?pre anulalo antes que no terreo pohtico-social, no senso est?ico. 

Unha conveniencia est?ica pura e enxebre ?o primeiro paso da volta a n? mesmos. E o m?imo crime de lesa patria ?un verso dese xeito que pregoan as ras da lagoa
acad?ica querendo irnpor o seu anacr?ico croar por riba de toda voz nova, ceibe e ceibista. Porque ese fato de eunucos literarios, de esp?ito choldo e ateigado
dunha declamatoira cursiler? palabreira, son os que far? arre egar de si mesmo a calquera bo galego de esp?ito amplexo e depurado que coide ver neles a alma
da raza. 
Mentres que t?alas culturas europeas foron erguendo, de pouco tempo ac? mausoleos de escuridade encol dese xeito de mortos en vida, ?que espect?ulo ?o que damos en Galicia?
Momias que fan esculturas ?s? imaxe e semellanza. Mentres eles, cinguidos ?pasado, seguen cicelando estatuas feitas, fagamos n?, coas nosas inquedanzas,
unha nova figura, grotesca quizais pero nova ?fin, para ret?ulo dos tempos.

Os devanceiros

Diciamos no comenzo que respet?amos os devanceiros, pero queremos facer constar que non ?nado este respeto nin na admiraci? nin na inferioridade nosa. N? non admiramos a ningu? nin nos coidamos inferiores a ningu?. 0 noso respeto v? de que eles non tiveron culpa de vivir nun tempo de cho?a incultura castel?  

Inda que nos esforzaramos por atopar algo de bo nos precursores, o noso trabarlo ser? infructuoso.  N? non podemos ollar sen carraxe o baixo e noxento ruralismo de Losada. Nin ese inter? en converter o galego na fala int?prete de t?alas indecencias e vulgaridades que tiveron Losada e a maioria dos "mestres" menores. Nin a baldeirez verbalista, importaci? madrile? e con isto xa se di todo, de Curros.  Non podemos prestar a nosa louvanza ?socorrida e rid?ula "posse" do falso romantismo, enfermidade de moda naquel tempo, que chegou a  deslucir algunha das p?inas verdadeiramente nosas, grandes e persoais de Rosal?. Nin interesarnos polo estreito
xeito de Pondal, que tan s?puido ser un imperceptible eco da grandiosidade dos rumorosos e da maxestosa pagan? b?dica.  0 herdo dos devanceiros red?ese pois a un exemplo de vontade e patriotismo, espido de toda eficacia literaria como non sexa pola reacci? que produce o desagrado. 

II
"Pollitos bien"

Comenzaremos invocando a Valle-Incl?.  Mestre: Cham?oslie mestre por ser vostede o "mestre" da Xuventude Imb?il de Galicia.  Noso non; que, endeb?, sabemos comparar a s? modernidade coa cobard? do debre tan s?pode vivir
facendo claudicantes concesi?s ?forte.  Non ter? o seu nome acolleita nestas li?s se quixeramos tan s?chamarfle aquilo. Pero ten que ser ?falar dese fato de cabezas focas, nenos "foulard e de rubi", engaiolados polo innegable prestigio da prosa e da rid?ula mentira dunha epopeia aventureira que vostede, unha e outra, falsifican. Sabemos que con intermedios himnarios ?Gran Pontifice da baldeireza en traxe de festa (Este Gran D. Ram? ...) entran a estrago pola fala meseteira, con gran desprestigio dela, por certo. Tam? sabemos que adoecen de imbecilidade, inx?ita ou contaxiada,  e que a vostede lle debemos o telos levado para "al?quot;. Isto derradeiro ?cousa que nunca ben lle agradeceremos. 

Agora, o que quixeramos conseguir da s? incensada personalidade ser? que intensificase a campa? castelanizante porque nos arrep? o pensamento de que
eles se coidasen chamados por estas nosas verbas de mocidade e chegase alg? a desertar de la "lengua de Cervantes" para vir a baldeirar na nosa Fala as producci?s do seu serr? encef?ico. Esto estar? moi mal. Mal para o castel?, idioma oficial da cursiler?, que, polo mesmo ten dereito a aquelas cousas, e mal para o galego, digno de moita meflor sorte. E a v?, pobri?s mamaleites literarios, desex?osvos cordialmente que calquera d? vos publiquen un verso na derradeira fofia dunha desas indixentes revistas madrile?s, doada palestra dos vosos esforzos, que ?o m?imo desider?um voso, Madrid prec?avos para personaxes da s? opereta

Tam? hai outros

Hai os que te?n alg? valor e desm?teno expres?dos  en castel?. A estes s?queremos recomendarlles que escriban en catal?, ingl? ou franc?. Extranxeira por extranxeira, vale m?s unha fala de Europa que a da Meseta. , Hai os galegos capacitados para vivir hoxe que, por rutina, seguen ollando para atr?. Porque agardamos a s? conversi?, s? queremos dicirlles que xa ?hora. Hai os dunha certa clase derradeira, dos cales abonda con... non falar deles.

III
N?

Despois de ter dito que non traernos pretensi?s doutorais nin doutro xeito semellante, xa non c?pre dicir que estarnos moi lonxe de querer impor ningunha concreta lexislaci? est?ica. 

Cansos xa de percorrer canijos vellos e fracasados, temos arrenegado de todos eles; pero non queremos sinalar un camino determinado. A nosa ruta, nos primeiros pasos,
quere tan s?co?cer por onde non debemos ir: t?olos outros caminos poden ser nosos. ANovidade que enxerguemos ?tan s?un anedamento, un ceibamento do pasado sen a definici? da s? resultanza: isto ? arbitrariamente persoal, 
E aqu?c?pre que manifestemos a falla de creto que nos merece a gran parte dos novos "movementos" literarios e art?ticos, con ning? dos cales, ent?dase ben, queremos que se  trabuque a nosa rebeld?. Porque case todos eles esquecen unha daquelas d?s bases. Ou son un negamento non s?do pasado se n? de t?olos tempos e t?alas cousas, dende o bo gusto ata a raz? m?s rudimentosa, ou queren encadrar a est?ica actualista en dogm?icos pieceptos, todo o novos que se queira pero pouco respetosos, dende logo, coa an?quica dilecn individual. 

A fala

Tam? nos temos, inda que noutra orde, os nosos imperativos, e comenzamos pola m?s agresiva intrasixencia na Fala. Unha fala que non estea pervertida por acad?icos nin por puristas; que non sufrise os estancamentos de verdugos armados de gram?ica que; a -emparedasen nun feixe de regras como quen garda un mito en sete uchas conc?tricas, ter? que ser unha fala de inmellorables posibilidades porque o seu estado ceibe permitiralle axeitarse a t?alas navidades, a t?olos variamentos
porviristas que tome o noso gusto. E consentirafle o seu indelineamento ser cicelado de xeito que ela sexa un instrumento do artista e non el escravo dela.
Pero hai a?da unha raz? de orde suprema: a nosa Fala ?nosa. Pospola a outra calquera, ?unha forma do suicidio. Esta nosa exaltaci? do Verbo tam? quere dicir algo ? vellos e castelanizantes. Alg? deses escribidores h?ridos. biling?s queremos dicir, que fan da literatura algo as?como un deporte que favorece a dixesti?, arrecada o galego cada vez que quere dicir unha estupidez moi grande, reservando o castel? para cando coidan ("eles") que est? en raz?. A maximidade da devoci? que temos pola nosa Fala, p?elles dar a medida do desprecio que sentimos por
eles.

Desbotando

Arrenegamos de mestres e dos seus consellos. Toda voz allea tende a excusar a nosa sinceridade. que ?sagra porque ?a nosa vida e debemos espertala a non ser
desleigados a nos mesmos. Arrenegamos da Le= e do Costume. Cada importa alleeira v? a roubarue ?nosa mocidade unha ? Arrenegamos dos temas obrigados. ?vergo?so falar da escravitude da Terra, mentres non se te? feito todo o que c?pre por anulala. 0 pranto e a elex?, fixeron coidar ? alleos que somos un pobo de mulleres.Como bos cidad?s da futura Rep?lica Gale gardemos os nosos cantos
patri?icos para o d? en que deam s o vento a sua Bandeira e non poidan ser testigos da cobard? e da mansedume. A literatura paisaxista ?deito de fotograf? iluminada
con notas de turista burgu? ?a maior calo? da nosa paisaxe, que a?da agarda a sensibilidade complexa do noso tempo para ser interpretada. Arrenegamos de toda imitanza. A dos vellos en nome da Vida; a dos nosos en nome da Novidade.  


Individualismo.

Consagramos a individualidade ata o extremo de desexar que a definici? de cada un de n? sexa unha verba: o seu propio nome. 

IV
?Mocidade!

Agora c?prevos dicir, mozoa da nosa Terra, se pensades seguir indo costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir.
Se queredes libertarvos do xerme da veller e da morte. Se queredes adonarvos da vosa mocidade ou seguir sacrific?doa nun altar de Mitos e Fracasos.
C?pre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque en cada relanzo do cami? ag?danos unha voz que nos berra: ?M?s al?


 Fonte :   Mil primaveras m?s (Roberto Abalde)