O Himno Galego 

?estreado en 1907 en La Habana, froito, como a bandeira e o escudo, da emigraci?. En 1908 farase oficial. Na s? elaboraci? se conxugan as partituras de Pascual Veiga e o poema Os pinos de Eduardo Pondal. O motivo central ?moi sinxelo: que Galiza esperte do seu sono e emprenda o vieiro cara a s? liberdade.

O nome de Galicia non figura en ningunha parte do poema, como ?o xeito en Pondal, tendo sido trocado por Fogar de Breog?, o m?ico h?oe celta. Se lle pide que esperte do seu sono, que non esqueza as inxurias e que escoite a voz dos pinos rumorosos, que non son outra cousa que o pobo galego.


Dende 1907 ata 1923 o himno galego foi cantado por rexionalistas e agraristas no seus actos e pouco a pouco tivo de ser aceptado por moitos m?s. Os centralistas o asumiran, finalmente, na campa? electoral de 1977. Durante a ?oca anterior ?Rep?lica prohib?onse t?olos s?bolos rexionais. Ent? , as sociedades galegas de Am?ica intensificaron o seu inter? pola expresi? p?lica do himno. Coa Segunda Rep?lica o amor a el intensificouse como expresi? dunha Rexi? dentro do Estado integral que se ti? constituido. Durante o per?do franquista, ata la etapa do aperturismo, s?cant?ase, como moito, nos actos culturais e como unha canci? m?s dentro do folclore galego. Dende 1960 comeza a interpretarse dun xeito m?s expl?ito, anque disimulando os seus aspectos ideol?icos.  

En 1975, mentres ti?n lugar uns actos folcl?icos na festa do Ap?tolo, a xente comezou a erguerse mentres o himno soaba. Ao ano seguinte instaurouse este costume de xeito definitivo na Plaza de Quintana, ratificado tam? polas autoridades asistentes.

Adem?s do celtismo e helenismo sempre presentes na obra de Pondal, foi a s? capacidade para penetrar nos sentimentos do pobo e expresar as s?s aspiraci?s fundamentais, o que posibilitou o ?ito.

Dende a seguinte ligaz? p?ese baixar o Himno Galego en mp3, versi? completa (3.35 Mb)  >>>

HIMNO GALEGO

?Qu?din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do pr?ido luar?
?Qu?din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
mon?ono fungar?

Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
conf? dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento 
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breog?.

  Os bos e xenerosos 
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais s? os i?rantes
e f?idos e duros, 
imb?iles e escuros
non nos entenden, non.

Os tempos son chegados 
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin ter?;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenz? da boa
naz? de Breog?

HIMNO GALLEGO

?Que dicen los rumorosos
en la costa reverdecente
al rayo transparende
de la pl?ida luz de la luna?
?Que dicen las altas copas
de oscuras pinochas aserradas
con su bien acompasado
monotono resoplar?

De tu verdor ce?do
y de benignos astros 
confin de los verdes castros
y valeroso suelo,
no des a olvido
de la injuria el rudo encono
despierta de tu sue?
hogar de Breog?.

Los buenos y generosos
nuestra voz entienden
y con arrobo atienden
nuestro ronco son,
pero solo los ignorantes
y heridos y duros,
imb?iles y oscuros,
no nos entienden, no.

Los tiempos han llegado
de los bardos de las edades
que vuestras vaguedades
cumplido fin tendr?,
pues , donde quiera , gigante
nuestra voz pregona
la redenci? de la buena
naci? de Breog?.

Breog?: h?oe celta , seg? un art?ulo de  Jorge Tejera Soengas , Eliseo Mauas Pinto y Higinio Martinez: “m?ico padre de la naci? gallega, Breog? (El padre de Galiza, Eire y Alba)” esto es, Galicia, Irlanda y Escocia

bardo: antiguo poeta de los celtas que cantaba a los h?oes.

pinocha: follaje de los pinos

arpado: aserrado, con forma de dientes de serrucho