O Himno Galego
?estreado en 1907 en La Habana, froito, como a bandeira e o escudo, da emigraci?. En 1908 farase oficial. Na s? elaboraci? se conxugan as partituras de Pascual Veiga e o poema Os pinos de Eduardo Pondal. O motivo central ?moi sinxelo: que Galiza esperte do seu sono e emprenda o vieiro cara a s? liberdade.
O nome de Galicia non figura
en ningunha parte do poema, como ?o xeito en Pondal, tendo sido trocado
por Fogar de Breog?, o m?ico h?oe celta. Se lle pide que esperte do
seu sono, que non esqueza as inxurias e que escoite a voz dos pinos
rumorosos, que non son outra cousa que o pobo galego.
Dende 1907 ata
1923 o himno galego foi cantado por rexionalistas e agraristas no seus
actos e pouco a pouco tivo de ser aceptado por moitos m?s. Os
centralistas o asumiran, finalmente, na campa? electoral de 1977.
Durante a ?oca anterior ?Rep?lica prohib?onse t?olos s?bolos
rexionais. Ent? , as sociedades galegas de Am?ica intensificaron o seu
inter? pola expresi? p?lica do himno. Coa Segunda Rep?lica o amor a
el intensificouse como expresi? dunha Rexi? dentro do Estado integral
que se ti? constituido. Durante o per?do franquista, ata la etapa do
aperturismo, s?cant?ase, como moito, nos actos culturais e como unha
canci? m?s dentro do folclore galego. Dende 1960 comeza a
interpretarse dun xeito m?s expl?ito, anque disimulando os seus
aspectos ideol?icos.
En 1975, mentres ti?n lugar uns actos folcl?icos na festa do Ap?tolo, a xente comezou a erguerse mentres o himno soaba. Ao ano seguinte instaurouse este costume de xeito definitivo na Plaza de Quintana, ratificado tam? polas autoridades asistentes.
Adem?s do celtismo e helenismo sempre presentes na obra de Pondal, foi a s? capacidade para penetrar nos sentimentos do pobo e expresar as s?s aspiraci?s fundamentais, o que posibilitou o ?ito.
Dende a seguinte ligaz? p?ese baixar o Himno Galego en mp3, versi? completa (3.35 Mb) >>>
HIMNO GALEGO
?Qu?din os
rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do pr?ido luar?
?Qu?din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
mon?ono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
conf? dos
verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de
Breog?.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo
atenden
o noso ronco son,
mais s? os i?rantes
e f?idos e
duros,
imb?iles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas
vaguedades
cumprido fin ter?;
pois, donde quer, xigante
a nosa
voz pregoa
a redenz? da boa
naz? de Breog?
HIMNO GALLEGO
?Que dicen los rumorosos
en la costa reverdecente
al rayo transparende
de la pl?ida luz de la luna?
?Que dicen las altas copas
de oscuras pinochas aserradas
con su bien acompasado
monotono resoplar?
De tu verdor ce?do
y de benignos astros
confin de los
verdes castros
y valeroso suelo,
no des a olvido
de la injuria
el rudo encono
despierta de tu sue?
hogar de Breog?.
Los buenos y generosos
nuestra voz entienden
y con arrobo atienden
nuestro ronco son,
pero solo los ignorantes
y heridos y duros,
imb?iles y oscuros,
no nos entienden, no.
Los tiempos han llegado
de los bardos de las edades
que vuestras
vaguedades
cumplido fin tendr?,
pues , donde quiera , gigante
nuestra voz pregona
la redenci? de la buena
naci? de Breog?.
Breog?: h?oe celta , seg? un art?ulo de Jorge Tejera Soengas , Eliseo Mauas Pinto y Higinio Martinez: “m?ico padre de la naci? gallega, Breog? (El padre de Galiza, Eire y Alba)” esto es, Galicia, Irlanda y Escocia
bardo: antiguo poeta de los celtas que cantaba a los h?oes.
pinocha: follaje de los pinos
arpado: aserrado, con forma de dientes de serrucho