SA?O
(Manuel Curros Enr?uez)
?Ouh!, meiga cibd?da Cru?,
cibd?da torre herculina,
de xeneraci? recordo
m?s fortes que as de hoxe en d?,
cibd?que por sobre os mares
?gue-la cabeza altiva,
cal onte nas t?s murallas
o brazo de Mar? Pita:
?Que tes nese teu recinto,
que tes pr? que te visitan,
que conecerte non poden
sin que deixarte non sintan?
Tempos houbo en que revolto
na louca redemu?a
que pola terra me leva
en direuci? nunca fixa,
d? e noite alumeado
por unha estrela maldita,
deixando dos patrios lares
as gasalleiras dilicias,
pisei teu chau, de cami?
pra m?s aleixados crimas.
P?aro novo, so?ra,
cando nin pruma inda ti?,
voar dun ceio en precura
m?s grande que o de Galicia;
pero non ben das t?s prazas
pasei sobre as pedras limpas,
non ben deses teus verxeles
os frescos cheiros sentira,
dos teus aires namorado
que embebedan e feitizan,
renunciei terras estranas
i amor pedinche e caricias.
Nai cari?sa, ti d?heme
canto darme ent? pod?s:
consolo pr? mi?s b?oas,
pr? meus males medici?;
e inda esquecerme non puden
das t?s saladas brisas,
que me ourexaban a frente
por fogo de febre ardida.
Era eu neno, si, moi neno,
e por esas praias iba
collendo o nacre das cunchas
que nas t?s orelas brilan.
Riso? o sembrante murcho
-que xa murcho ent? o ti?-
nun bote me bambeaba
do Orz? sobre as ondas rizas.
?Ai!, nese mar tormentoso,
que non de Tirteo na lira,
a estrofa en?xica e fera
da libert?deprend?.
Dot?onme de alma ardente
as auras que che dan vida;
de firmeza no infortunio,
os pedrouchos das t?s illas.
Ti fuches quen me falaches,
de estrana maneira m?teca,
deste santo amor da patria
que se sente e non se esprica.
Era eu neno, si, moi neno,
cando por teu chau corr?,
h?pede que inda sin nome
regalabas compasiva...
?Cru?, Cru?! cal fuxiron
aqueles pr?idos d?s.
Hoxe non me coneceras
-tan outro son- si me viras.
Alma vella en corpo novo,
o que un recordo che env?,
dinantes que dependure
dun negro cipreste a lira,
cantarche quixera c?tigas
de tantos feitizos dinas;
mais mi? arpa non ten cordas
de amores nin de alegr?s,
e s?o tristes salaios
as poucas que quedan, guindan.
Rec?leos, cibd?sagrada;
neles os cari?s vibran
de mi? alma que te adora
de meus beizos que te bican.
("Aires da mi? terra", 1880)