Alfonso Daniel Manuel RODR?UEZ CASTELAO
O PAI DE MIGUELI? ( de “Cousas”)
O pai de Migueli? chegaba das Am?icas e o rapaz non cab? de gozo no seu traxe festeiro. Migueli? sab? cos ollos pechados c?o era o seu pai; pero denantes de sa? da casa botoulle unha ollada ? retrato.
Os “americanos” xa estaban desembarcando. Migueli? e a s? nai agardaban no peir? do porto. O coraz? do rapaz bat?lle na t?oa do peito e os seus ollos esculcaban nas greas, en procura do pai enso?do.
De s?eto avistouno de lonxe. Era o mesmo do retrato ou a?da mellor portado, e Migueli? sinteu por el un grande amor e canto m?s se achegaba o “americano”, m?s cobiza sent? o rapaz por enchelo de bicos. ?Ai!, o “americano” pasou de largo sen mirar para ningu?, e Migueli? deixou de querelo.
Agora si, agora si que o era. Migueli? avistou outro home moi ben traxeado e o coraz? d?alle que aquel era o seu pai. O rapaz devec?se por bicalo a fartar. ?Ti? un porte de tanto se?r?! ?Ai!, o “americano” pasou de largo e nin tan siquera reparou que o segu?n os ollos angurentos dun neno.
Migueli? escolleu as?moitos pais que non o eran e a todos quixo tolamente.
E cando esculcaba con m?s anguria, f?ose cargo de que un home estaba abrazando ?s? nai. Era un home que non se parec? ? retrato; un home moi flaco, metido nun traxe moi floxo; un home de cera, coas orellas f?a do cacho, cos ollos encoveirados, tusindo...
Aquel si que era o pai de Migueli?